Niepewność.

Nie mówię, bo nie chcę zadręczać ciebie moją martyrologią. Tymi wszystkimi drobiazgami, które sprawiają, że optymizm porudział jak schnące na deszczu liście. Milczenie brzemienne w przekleństwa i tak widzisz, więc na cóż mi słowa, które tylko depresję spowodować mogą. Pochylam się nad niedoszłą wiosną, a pani od meteorologii kłuje mnie po tyłku, żebym śniegowce z szafy wyjął…

Wyjąłem. Pani miła, uśmiechnięta i nie miała wcale zamiaru szykanować mnie. Fakty, a z nimi ponoć dyskutować nie wypada – przynajmniej dżentelmenom. Ze mnie co prawda taki dżentelmen z opłotków i z zaścianka – trochę rynsztokowy, ale potulny i wcale nie dyskutuję. No przecież już wyjąłem i nawet wzułem na giczoły dekadencko dżentelmeńskie. Po sarmacku się teraz noszę z rękami zawieszonymi na biodrach i przeglądam się w upstrzonym muchami lustrze, jakbym nowy kontusz właśnie mierzył, albo anielskie skrzydełka - najnowszy model o podwyższonym standardzie nośnym.

W butach po chałupie się kręcić nie bardzo przystoi, więc trzasnąłem drzwiami z fantazją – na szczęście została ze mną owa fantazja po tej samej stronie drzwi i poszliśmy. Kot z wysokości parapetu odprowadził nas wzrokiem, ale nie wydawał się zainteresowany wymarszem eksploatując resztki ciekawości na jakieś kocie sprawy znajdujące się w jednej z doniczek stojących obok niego. Poszliśmy z fantazją w ten śnieg, który dopiero ma spaść. Minęliśmy ostatnie opłotki i pochylone ze starości płoty by iść w tę stronę, gdzie horyzont zasłonięty jest lasem, przez pola skostniałe i łąki trzeszczące od schnących chwastów i traw.

Fantazja podskakiwała i tańczyła wokół mnie jak szczeniaczek skory do zabawy, i zaczepiała, i śmiechem wybuchała nieuzasadnionym, albo pod rękę mnie łapała i tuliła się spragniona pieszczot i słowa dobrego. Zupełnie, jakby moją była całkiem i bez reszty. Patrzyłem na nią, trochę z dumą, trochę z melancholią. Ładnie wyrosła mi. I o sarkazmie nie wspominajmy nawet, bo to ojcowska duma szczera bardziej niż uzasadniona – większość rodziców idealizuje narybek własny choćby kosztem całego świata przyszło to czynić, a niektóre matki gotowe wręcz osobiście wrogom oczy wydrapać, czy na krucjatę męską część populacji skoligaconej wysłać, gdyby wróg był zbiorowy.

Patrzyłem z czułością i po głowie chciałem ją pogłaskać, ale ona – latawica jedna już włosy rozplecione i rumieńce, a pod powiekami rosły obrazy niepojęte i świat zdawał się za wąski, a powietrze zbyt rzadkie do oddychania. Paluszkiem pokazywała to kamień, to oset chwiejący się w trzech osobach nad rowem zeszklonym w jodełkowate zacieki i kleksy paproci wygiętych wiatrem. Zdrewniały z zimna myszołów zerkał na nas spod oka, jakby brwi marszczył spłowiałe i chmurne, aleśmy drobnych gryzoni nie przypominali, to dał nam spokój.

Las milczał wytrwale na horyzoncie, a pola i łąki zamiast się kurczyć od naszych kroków, to chyba rosły, bo wciąż dalszym się ów las zdawał. Szliśmy – ja statecznie, dostojnie niemal, i ta - rozbrykana, parskająca wciąż i zadowolona po kres sumienia fantazja, aż wdepnąłem w krowi placek i dostojeństwo całe szlag trafił na miejscu. Niby po wierzchu zmarznięte, lecz pod wpływem moich prywatnych kilogramów noga w śniegowcu wklęsła po samo dno i trzeba było widzieć obłoczki skondensowanej radości, z jaką fantazja zaraziła powietrze. Tak pięknych obłoków nawet Bóg nie potrafi powiesić na niebie.

Śmiała się ze mnie fantazja, a ja odarty z pozorów godności śmiałem się też, bo nic lepszego mi do głowy nie przychodziło. Ręce mi powiesiła na szyi i w oczy zerknęła głęboko. Buziaka dostałem tak ciepłego, że zapomniałem o świecie całym i szliśmy tańcząc już razem wspólną radość. Las trwał, jak trwać miał dłużej od nas, łąki i pola leżały, bo to potrafią najlepiej. Biegliśmy, gdyż marsz był zbyt ubogi dla naszego szczęścia, biegliśmy trzymając się za ręce i rozstrzeliwaliśmy ciszę śmiechem beztroskim, dziecinnym i niepowstrzymanym.

Biegliśmy aż się zadyszałem, a ona, kolorowa fryga, wciąż podskakiwała i warkoczyki zaplatała, bo już znudziła się rozpuszczonymi włosami i plotła z nich mysie kitki i wstążeczki dziewczęce bardzo wplatała we włosy i śmiała się radością trosk żadnych nie znającą. Chwyciłem ją za dłonie ciepłe od tego śmiechu i miękkie tak bardzo, jak tylko kobiece dłonie być potrafią i w oczy jej spojrzałem głęboko. Spoważniała na chwilę i zerkała na mnie, choć figle w oczach zgasnąć nie mogły. Patrzyłem na nią jak na córkę własną i słowa mi w gardle grzęzły, bo mężczyznom czułość na ustach nie wykwita zbyt chętnie, słowa od wojny dalekie, bez szorstkich kolców i pasji największym twardzielom śmiałość odbierają. Przechyliła głowę, jak ciekawska sójka i zerkała na mnie zaintrygowana, co też mi do łba strzeliło, a ja wciąż za ręce ją trzymałem i w końcu wykrztusiłem:

- zostań ze mną dobrze? Zostań i bądź już wiecznie. Bądź mi jak córka, a ja…

I teraz to nie wiem, bo się zaśmiała szeroko i buziaka drugiego dostałem, a ona już biegła piruety kręcąc na pustym polu, a ja z dłońmi pustymi biegłem za nią, bo się bałem, że odbiegnie zbyt daleko i zgubi mi się i już jej nie odnajdę. Puste pole, puste dłonie i ja pusty, kiedy fantazja w zajęczych skokach śpiewała radość szaremu niebu na przekór. Biegłem za nią, a strach we mnie rósł, że może wystraszyłem ją swoim chceniem, pożądliwością gorączkową… A przecież byłem jej. Jak niewolnik, co stan swój akceptuje po szept najcichszy nawet.