Prosta konstatacja.

 

Poszedłem, żeby się sobie spodobać. Na zewnątrz, chociaż wszystkie parapety dzwoniły na alarm, że niebo rozprute popłakuje. Na chodniki wypłynęły dżdżownice i wyciągały się ile tylko się dało, aż poszczuplały bardziej od makaronu spaghetti. Psy podzwaniały medalami za odwagę, szpaki robiły nalot na suchsze okolice i zwartym szykiem leciały tam, dokąd słońce nie sięga. Przed piekarnią zebrała się gromadka mazurków, którym nikt nie powiedział, żeby z ziemi nie jadać, bo tam brud i zarazki czają się na maluteńkie żołądeczki. Jakby nie miały mamusi. Deszcz pisał wyznania w rozwłóczonym przez dzieci piasku, ale nie umiałem rozczytać. Talentu do języków mi chyba zbrakło, albo zwyczajnie leniwy byłem.