Na żółto, może nawet niebiesko.

 

Stado srok debatowało zuchwale wprost na chodniku i chyba nie podobało się im, że zakłócam zebranie swoim absurdalnym niezrozumieniem powagi spraw. Przemknąłem zawstydzony i nawet „przepraszam” nie udało mi się wystękać w sroczym języku. Głupio usprawiedliwiam się, że mój antytalent do języków w pewnej mierze mnie usprawiedliwia, ale to tylko austriackie gadanie. Dziewczęta coraz odważniej demonstrują blade, pozimowe kostki. Spódniczki, obowiązkowo wsunięte na czarne rajstopy powoli stają się wystarczająco krótkie, by właścicielki mogły chwalić się zdrowymi mięśniami ud, co jest godne zazdrości po długich miesiącach przymusowej bezczynności. Kos z poziomu trawnika pogwizduje zachwycająco, ale na wszelki wypadek kryje się za pień drzewa, forsycje testują odporność otoczenia na słoneczną barwę, narcyzy rozsypały się po trawnikach cytrynową żółcią, której daleko do intensywności krokusów. Niebo budzi się godzinę później, ale wciąż pachnie nadziejami na błękit i wiatr wyczesujący z włosów zapodziane, niekoniecznie przyjazne sny. Psy żebrzą o jeszcze i zapierają się łapkami, żeby zostać, nie wracać, pozwolić sobie na wagary, jakich zima brakowało. Wciąż potrafię się uśmiechać, a to znakomita nowina.