Nim sczeźnie noc.

Różowo-fioletowy zmierzch kąsał krawędzie widnokręgu, a cztery słońca zachodziły jednocześnie, chowając się przed wzrokiem za najbliższym. Okolica zaczęła posapywać z ulgą i pustynia puchła otwierając się na mrok. Stado księżyców zerkało zazdrośnie na odpoczywające piaski, które stygły pospiesznie i usiłowały napić się powietrza po skwarze. Lato miało potrwać jeszcze ze sto cykli, nim układ gwiazd pozwoli zaistnieć jesieni. Ale już teraz widać było, że w dobowym, sześćdziesięciogodzinnym cyklu powierzchnia pustyni nie kryje się tak gęstym szkliwem stopionych piasków, a w spękaniach czają się pierwsze zalążki cieni. Wyłażą z głębin i wypatrują z niesamowitą cierpliwością, aż orbity słońc rozpierzchną się i zaczną dokuczać pozostałym planetom układu.

Noc, poraniona mgławicą o gwiazdach rozsianych tak chaotycznie, że nikomu nie chciało się ich nazywać, dzielić na fragmenty gwiazdozbiorów, czy konstelacji pojawiła się z nagła, w przybraniu kosmicznego śmietnika. Uroczy, jeśli oglądając trzyma się za rękę pierwszą miłość i obojętny w każdym innym przypadku. Nawet wilki wolały wyć do kraterów wulkanicznych, niż użerać się z tą drobnicą zbyt odległą i bezużyteczną. Zresztą – wilki też musiały przetrwać lato, więc walka o dna kraterów była zażarta i czasami trwała przez cały skwar. Pechowcom zostawała politura stopionej pustyni szklącej się tak, że z powodzeniem mogła naśladować gwiazdy. W taki dzień wzrok ludzki skierowany na powierzchnię musiałby zostać przepalony słońcem aż po dno czaszki ignoranta.

A przecież życie potrafiło poradzić sobie z tak nieprzyjaznym terenem. Głęboko pod lakierem spoconej, lśniącej pustyni, okryte kilometrem płaszcza trwało życie przyzwyczajone do okresowych eskapad i ucieczek w głąb planety, gdy tylko chwilowy układ słoneczny przekraczał odporność organizmów. Wilkom nikt nie oferował schronienia, a jednak potrafiły w jakiś sposób przetrwać, dzięki sześćdziesięciogodzinnej nocy, gdy mgły ciężkie od chłodu siadały na powierzchni gruntu. Trzask pękającej skorupy dobiegał nawet schowanych w głębi ziemi ludzi, a na powierzchni huk powielających się eksplozji stygnącego i pękającego szkła musiał być ogłuszający. Wilki przeczekiwały ten czas w kraterach. Dopiero, gdy powierzchnia przestawała drgać pod opuszkami wyłaziły i z płaskich tafli leżących dosłownie wszędzie zlizywały pot nocy. Woda, która ważniejsza była od pokarmu skraplała się na futrach i ostrych rantach spalonego na szkło piachu.

W taki czas na powierzchni pojawiali się czasem i ludzie. Sprawdzali upływ lata i zbierali wodę. Pracowity, pełen niepokoju czas, gdzie warty pilnowały upływu nocy, a reszta poławiała wodę. Jeśli nikt się nie obijał w jednym cyklu potrafili zapewnić wodę społeczności na sześć długich dni. Nie więcej, bo potem woda zdawała się już być trucizną. Gorzka, stęchła i powodująca kłopoty gastryczne. Jakieś życie w niej kwitło, lecz zdegenerowane mocno brakiem światła nie mogło się w pełni ujawnić, więc sączyło jad w organizmach ludzkich zatruwając je i wykorzystując na wzór pasożytów, którym zapewne było. Siedmiodniową wodą można było wyłącznie spłukać wydzieliny. Konieczność pchająca na powierzchnię stawała się utrapieniem całego letniego przesilenia. Jesień, czy zimę ludzie spędzali na powierzchni, ciesząc się z łaski klimatu, lecz przecież nie byli w stanie zapewnić sobie zapasu wody na całe lato. Dobrze, że udawało się napełnić spiżarnię. Końcem lata zaczynała się orka. Ciężka, niebezpieczna orka, gdzie trzeba było zwalić na hałdy spalony piach i szukać miałkiego gruntu. Nasiona przechowywane jak najcenniejszy skarb suszone nieodmienne w cieniu i pod silną strażą składowano sukcesywnie w głębinach, nie czekając na ostatnią chwilę. Orka, siew, dojrzewanie, zbiór, ucieczka…

Monotonia… I wilki. Pozbawione słuchu od pękających skorup, z węchem spalonym na wiór wykształciły zmysł czucia i wzroku do stopnia niewiarygodnego. Potrafiły wyczuć łopot serca oddającego się uciechom na skraju pola uprawnego i pójść za ofiarą wyczuwając ruch powietrza i zaburzenia w prądach wiatru. Potrafiły węchem… za dużo. Potrafiły z kojców wybrać młode, gdy tylko ochrona się zagapi. Potrafiły ominąć drżące w zimowym wietrze kłosy przewidując ich kolejny ruch pod wpływem naporu. Potrafiły z oczami zamglonymi, pozornie ślepymi całkiem nad nosami spalonymi na skwarki dostrzec nieregularność ruchu, żeby pośród stada wypatrzyć kalekę, którego łatwiej porwać, niż zdrowe, silne osobniki. Wybierały kobiety. Najchętniej podczas menstruacji, lecz jak to robiły? Po czym poznawały, kiedy węch był im obcym zmysłem? Miały swoje sposoby, a ich upodobanie i determinacja sprawiały, że społeczność daleka była od płciowej równowagi. Z czasem ludzkość dostrzegła schemat, chroniąc narybek i żeńską część społeczności w kręgu zamkniętym i chronionym lepiej jak Fort Knox, a przecież wciąż zdarzały się skuteczne ataki.

Zuchwalstwu wilków musieli przeciwstawić węch. Oczy, skazane na wielodniową, przymusową rezygnację ze światła stanowiły zaledwie aluzję obrazów oglądanych na powierzchni. Czasem, gdy zuchwalstwo wilczych stad osiągało apogeum wyruszali na krucjatę i potem wąskie, długie pasy mięsa schły na żerdziach wysoko nad ziemią, żeby nie dosięgły ich drapieżniki, a obiad podlany ich krwią dostarczał energii łowczym i siewcom. Zjadali siebie nawzajem, gdy tylko nadarzyła się okazja. Pod ziemią żyły wyspecjalizowane stworzenia, jednak łowy na nie były niezwykle trudne, gdyż wgryzały się w tę ziemię tak sprawnie, że pościg mijał się z sensem. Więcej energii kosztowały łowy, niż dostarczał łup. Pułapki, padlina, każde białko nadające się do spożycia traktowane było jak rarytas i nie marnowała się najmniejsza kostka, sierść, czy ścięgno. Krew była rarytasem, którym raczono w pierwszej kolejności młodzież i kobiety, żeby zapewnić przetrwanie społeczności.

I właśnie dziś wilkom po raz kolejny udało się porwać bliźnięta ledwie od piersi odstawione. Wprost spod matczynej ręki, spod topora strażnika, a choć niejedno truchło zostało na placu, to dwoje dzieci, których tak bardzo brakuje zostało porwane i już nie płacze… Ludzie wiedzą to najlepiej, bo z braku wzroku słuchem posługują się do granic wrażliwości. Węchem zresztą też. Matka pierwsza poczuła krew dzieciątek płynącą z wiatrem i usłyszała jak pękają kości miażdżone potężnymi szczękami. Słyszała kłótnie watahy o co lepsze kęsy… Żaden wilk nie potrafi zawyć tak, jak wyje matka, której dziecku ktoś zrobił krzywdę. Dzisiejszej nocy granica została przekroczona i choć do świtu zostało zaledwie około dwudziestu godzin decyzja zapadła szybko.

Zemsta! Wielkie łowy, choćby przyszło uciekać przed blaskiem, ryzykując spalenie, co przecież też się zdarzało. Głupie wahanie, krotochwila, cokolwiek wystarczało, żeby nie udało się opuścić powierzchni i zstąpić w czeluści chłodne. Kobiety zabrały dzieci i pod strażą zeszły przez krater w głąb ziemi. Ustawiono ołtarz. W kamiennym kręgu, na postumencie posadzono nestorów – żywą przynętę. Wiedzieli, bo każdy z nich wiedział, że przyjdzie taki dzień, kiedy wściekłość i konieczność zmuszą ludzi do polowania i nastąpi czas, gdy oni zasiądą jako danina. Dziś usiadła para. Ucałowali dwóch synów, którzy z pikami w dłoniach zaciśniętych sztywno i oczach okrutnie bezwzględnych zatonęli już słuchem w mroku. Odeszli. Nie było czasu na długie pożegnania. Noc nie trwa wiecznie, a młodość pomścić trzeba. I zdobyć mięso. Oczywiście. Zdobyć, by przetrwać lato, by dać kobietom brzemię potomstwa. Starcy… przekazali już swoją mądrość światu żywych. Popatrzyli na siebie z miłością i trzymając się za ręce oddali mocz. Pod siebie. Grzali go własnym ciałem, a wiatr roznosił aromat ofiar. Dygot ciał wystawionych na loterię. Zewsząd dobiegał odgłos łakomstwa i smród spragnionych ciał.

Nie mieli prawa przeżyć i wiedzieli o tym doskonale. Nikomu się nie udało dotąd. Wilki, porażone czuciem krążyły już, wychwytując z powietrza drobiny kłębiącego się lęku. Mocz szemrał na kamieniach spływając po nierównościach, a kolejne krople wprawiały stado w ekstazę. Święte uniesienie, gorączka bitewna. Ogony tłukły ziemię, aż kleszcze spadały z oburzeniem na ziemię, gdy instynkty kazały stadu zatoczyć koło. Bez węchu było to absurdalne, jednak krąg i wilki to jeden rytm, który zachowany być musi. Krąg się zagęszczał, niepokój w centrum rósł. Staruszek szeptał staruszce wszystkie słowa, których nie zdążył jej dotąd powiedzieć; ona tylko się tuliła, chcąc nacieszyć się bliskością. Nie żyli już. Ludzie nie przyjdą tu po wilki, dopóki nie usłyszą agonii, a słuch mają tak dobry, że nie pospieszą wcześniej. Muszą zwabić jak najwięcej wilków. Muszą pokazać im ofiary i dać skosztować. Potem zacznie się rzeź. Oszołomione, głodne, wilki wgryzające się w jeszcze drgające ciała staruszków będą masowo mordowane, zanim im wróci rozsądek i uciekną. Ale krew na językach poczuć muszą. Inaczej będzie ich zbyt mało… Szkoda tak wielkiej ofiary na jakieś ochłapy. Dziś musi paść ich wiele.

Noc rozpierzchła się pod wrzaskiem ataku, pod strachem dławionych istnień na ołtarzu, pod jazgotem reakcji. Wściekłość, błysk, zaślinione zęby i krew wsiąkająca wokół piedestału. Ludzka. I wilcza. A potem już tylko wilcza. Szkoda krwi… Mogłaby dać wiele dobrego, lecz przecież dziś ZEMSTA. Najpierw zemsta, potem dopiero rozsądek, kiedy krew z oczu odpłynie i uwolni zmysły od wściekłości. Noc pocięta bólem i trwogą. Zabita zuchwałym, tryumfalnym okrzykiem. Zbyt krótka. Stado niedobitków umknęło bezładnie, a kobiety z dziećmi wróciły, żeby zebrać ogony i pociągnąć je w czeluści. Spragnieni pili ze zranionych tętnic. Teraz można. Teraz każdy może wypić tyle, ile zmieści, bo przecież nie doniosą tej krwi. Szkoda. To życie. Energia. MOC!. Piły i dzieci i kobiety – każdy, kto pośród sierści wywęszył ranę ssał bez pamięci. Do amoku. To lepsze niż woda. Życie ciepłe i pulsujące wciąż paroksyzmem.

Z ołtarza zwisały krwawe ochłapy… I dwie ogryzione dłonie splecione tak mocno, że nawet wataha ich nie rozdzieliła… Nie wolno zostawić daniny stadu. Niech cierpi. Niech krwawi i rany liże, aż słońce je spali. Śmierć! Ta ofiara musi zostać odkupiona. Ktoś odgarnął pot z czoła, czym zostawił krwawą pręgę ponad oczami. A potem zdjął z ołtarza nawet skrawki, szczątki staruszków. Nim dzień dojrzeje zacznie się stypa – zjedzą rosół z ofiar. Zupę sytą, choć gorzką, lecz będzie to zupa zaduszna, zwycięska. Hołd darczyńcom. Stado? Niech liże rany.