Narodziny miraży (cd Słodko-kwaśnego)

Miasto nie było specjalnie wielkie. Ot, takie, że w zasadzie lepiej je charakteryzowało słowo miasteczko. Zadbane, może nawet schludne, choć używane od bardzo dawna, co można było poznać po wyglądzie budynków. Wszędzie, gdzie tylko było wystarczająco dużo miejsca przed witrynami stały stoliki, przy których ktoś grał w szachy, czytał książki, albo flirtował, nie przejmując się obcym wzrokiem. Nami też nikt się nie interesował, chyba, że podeszliśmy do kogoś z prośbą lub pytaniem.

Patrzyli wtedy wzrokiem szukającym zrozumienia, a kiedy dotarło, że mają do czynienia z nowicjuszami spokojnie i rzeczowo wyjaśniali, albo wręcz podprowadzali nas tam, gdzie chcieliśmy obejrzeć coś, z czego lokalna społeczność bywała dumna. Rynek, jakieś muzea, Kościół Pięciu Wyznań… Nawet basen z podgrzewaną, tętniącą od bąbli wodą, czy plażę zasłuchaną w szum niewidocznego morza. Nieistniejące słońce rozpraszało niepokoje i nawet dachy budynków pokryte były kolorowymi dachówkami, żeby zadzieraniu głowy nadać uzasadnienie. Zwiedzaliśmy długo, a dzień nie zamierzał się kończyć. To nam kończyła się kondycja. Uczynny tubylec podrzucił nas pod sklep z warzywami, a kobieta nie pytając nas o nic pakowała w papierową tutkę grubą kiść winogron. Potem popatrzyła na Kobietę i dołożyła drugą. Jeszcze większą.

Weszliśmy przez drzwi, a klucze pozostawione beztrosko w zamku zaklekotały cicho. Niesamowite, a jednak pomyślałem o tym miejscu, jak o domu. Nie znałem jeszcze rozkładu pomieszczeń, ale poczułem się u siebie. Może, to mój wcześniejszy tryb życia sprawiał, że potrafiłem się zaadaptować błyskawicznie do każdych warunków. Byłem złodziejem. Dobrym, bo potrafiącym wejść nawet pod nieistniejące ponoć adresy. Jeszcze teraz w kieszeni płaszcza noszę kilka numizmatów, których nawet nie zdążyłem obejrzeć. Kobieta pstryknęła zapalniczką i postawiła na gaz czajnik. W sypialni stało tylko jedno łóżko. Nie musiałem zaglądać, żeby się o tym przekonać. Wiedziałem, że tak jest zanim tam zajrzałem. Na szczęście było wielkie i miało te staroświeckie, rzeźbione filary, prywatny sufit i ściany z grubego pluszu.

Moje podejrzenia znajdowały kolejne drobiazgi uzasadnające teorię – tu nie było nocy! Dnia zresztą też nie było. Była jakaś niezwykła jasność, której pochodzenia nie znałem, ale owej jasności nie można było ograniczyć. Dlatego do snu niezbędne były pluszowe ściany, dlatego w oknach były rolety wyglądające absurdalnie antywłamaniowo. Ale tu włamywaczem było światło. Spanie w takich warunkach wydaje się być wyzwaniem i zapewne rodzi spore komplikacje, gdy sytuacja powtarza się w nieskończoność. Nie miałem siły gadać, ale zostałem sam z Kobietą, którą zobaczyłem pojedyncze godziny wcześniej. Która mnie zdradziła. A teraz mamy wspólną kuchnię i łóżko bardziej pluszowe niż w dziecięcych marzeniach można wymyślić.

Z łazienki dobiegał szum prysznica, a na kuchennym stole stał kubek z herbatą. Najwyraźniej czekał na mnie obok talerzyka z kolorową kanapką. Ugryzłem, patrząc jak na talerzyk spadają plasterki jakichś warzyw. Złodziej-niezgrabiasz. Aż parsknąłem śmiechem pomimo zmęczenia. Wyzbierałem talarki i szybko zjadłem popijając herbatą. Wiem, że siorbałem i robiłem to z premedytacją, żeby pokazać Kobiecie, że znalazłem, że smakuje i że dziękuję… Zdrajcy dziękuję za kubek herbaty… Mogłem już nie żyć, a teraz żyjemy razem, choć wciąż nie wiem, jak się nazywa i robimy sobie drobne małżeńskie przysługi.

Stałem w oknie, gdy usłyszałem drobne bose stopy przemykające do sypialni. Łazienka zaparowana była tak, że lustra były aż mleczne od gorąca. A na środkowym zanikał napis malowany palcem:

PRZEPRASZAM

Kiedy wyszedłem z łazienki i podążyłem tropem śladów tych małych stóp w domu było kompletne cicho. Zajrzałem w plusz. Spała zwinięta w kłębuszek i oddychała niemożliwie cicho. Gdybym jej nie widział, to pomyślałbym, że wyszła. A spała jak malutki piesek w kącie wielkiego łóżka, zagubiona, wystraszona i niepewna jutra. Nawet się nie przykryła. Zimno nie było co prawda, jednak wiedziała, że przyjdę i nie odwrócę wzroku. Widok jej ciała sprawiał mi przyjemność, jakiej nie oczekiwałem. Wszedłem ostrożnie do środka – jak na złodzieja przystało i zamknąłem pluszową ścianę. Głowa dotknęła pościeli i tak musi chyba wyglądać tutejsza noc. Zasnąłem natychmiast.

Obudziło mnie światło. Mam w sobie zmysł, który sprawia, że można mnie zbudzić światłem. Nie wiem, czy długo spałem, czy pospałbym jeszcze raz tyle. Kobieta siedziała na łóżku i przyglądała się mi bez skrępowania. Popatrzyłem w jej oczy, które ślizgały się po mnie wzrokiem. Wyciągnęła rękę i dotykała starych, zasklepionych blizn. Zawód złodzieja niesie w sobie ryzyka, nawet, gdy ściany nie stanowią przeszkody.

- Ty patrzyłeś wieczorem – powiedziała jakby się chciała usprawiedliwić – Teraz moja kolej.

A potem, to już ogarnęło nas szaleństwo. Wzięła mnie zanim okrzepły mi zmysły. Śpiewaliśmy na dwa głosy pieśń, którą trudno z czymkolwiek pomylić. Sąsiedzi pewnie mają chwilę złośliwej satysfakcji i będą porozumiewawczo mrugać, kiedy się to skończy. Ale seks był nam potrzebny. Mieliśmy być razem… Można zacząć od seksu, to chyba lepsze niż seans w kinie, czy rozpaczliwa kłótnia, albo planowanie wakacji, kiedy nie wiadomo, czy jakieś wakacje będą.

Ale były. W zasadzie były wieczne. Mogliśmy się obijać do woli i chować się w pluszu gniazda, żeby pośród śmiechu uczyć się swoich ciał bez pospiechu i obaw, że spóźnimy się dokądkolwiek. Pani od winogron z pobłażliwym uśmiechem pakowała dla nas owoce w największe rulony gazet, żebyśmy się nasycili, kawa na skwerku, jak nazywaliśmy te dwa stoliczki w okolicy skrzyżowania i leniwe oczekiwanie, aż przyjadą pachnące świeżością bułki. Zaokrągliłem się i jako złodziej prawdopodobnie nie sprawdziłbym się już, a Kobieta chyba miała kłopot z kondycją i policyjny pościg już też nie dla niej. Ona chyba też…

Zanim zapytałem zdążyła odpowiedzieć. Koniec szaleństw. Czas pomyśleć o lekarzu i przyszłości. Pluszowa klatka miała się stać zbyt ciasną. Zaskoczenie było pełne, przynajmniej dla mnie, bo rumiana pani od owoców ani się zająknęła, tylko z uśmiechem pakowała kolejne owoce. Spacery stały się krótsze, ostrożniejsze, i bardziej powolne. Uwielbiałem patrzeć, jak idzie tym specyficznym krokiem, którego nie można podrobić, ani nawet udanie naśladować. Krok, który musi unieść brzuch rozdęty do niemożliwości. Krok miękki, pełen czułości i kipiący gejzerem tak wielu uczuć, że trudno z nich wydłubać pojedyncze.

Mierzyliśmy czas ilością mandarynek, papierowych tutek, z kolejną dawka witamin. Lekarz? Okazało się, że znalazł nas, nim zaczęliśmy go szukać. Dopiero, kiedy zapytał, czy wyjąłem w końcu tego gwoździa z buta rozpoznałem w nim naszego przewodnika. Staję się nieuważny. Przecież trudno zapomnieć taki płaszcz, w którym mieścił się market budowlany i 1001 drobiazgów. Szczęściem on nie był tak roztargniony, a kiedy skończył badania okazało się, że Kobieta nosi parkę, co nie potrwa długo.

Potem, to już tylko nerwy i pogryzione palce, trochę histerii, trochę czułości. Wściekłość, ból, krzyk, który rozgałęził się w trzy gasnące wrzaski. Wyciągnąłem ręce, żeby chwycić maleńkie ciałko leżące obok Kobiety… Lekarz krzyknąć coś ostrzegawczo, ale nie zrozumiałem. Swoje zrobił, teraz chciałem poczuć w dłoniach tę drobniutką radość. Palce przeszły mi przez to ciałko nie wyczuwając oporu. Jakby było mgłą, powietrzem, zjawą…

- Mówiłem, żeby uważać – lekarz kiwał głową z dezaprobatą – kiedy nie chce, żeby go dotykać, nikt go nie dotknie. Będzie tylko konturem. Mirażem, którego nie da się zranić, skaleczyć, czy zatrzymać. Przejdzie przed twoje ciało tak, jak ty przechodzisz przez ściany. Po was to ma. I jego siostra też… Życzę mnóstwa cierpliwości, bo nie będzie je łatwo wychować…