Władza absolutna.

Zaczęło się od „Pachnidła”, które czytała z wypiekami na twarzy, kiedy późna jesień kładła się spać zbyt wcześnie i nie chciała jej towarzyszyć. Wtedy, w fotelu, kuliła się ze strachu, że ją też może spotkać taki koneser. Obejmowała ramionami własne nogi i z lękiem zerkała na drzwi, czy nie czyha w nich oprawca. A kiedy wychodziła z domu, z masochistycznym zapałem węszyła. W metrze, w tramwajach, w pracy. Szukała tego, który uwiedzie ją aromatem i oszołomi. Zniewoli i powiedzie w każde, najmroczniejsze zakamarki jej ciała i duszy. Bała się i pragnęła, a książka płowiała w jej niecierpliwych dłoniach, gdy zagryzając owocami strach przewracała kartki coraz bardziej lepkie od soku. Potem… Nie musiała już nawet czytać. Fermentujące kleksy stanowiły drogowskazy i z zamkniętymi oczami poddawała się w myślach kolejnym scenom. Niemal czuła, jak zastyga kroplą aromatu na karku oprawcy i wiedzie na pokuszenie nieświadomych ludzi.

Chciała? Sama nie wiedziała czego chce, jednak idea rosła, a dzień się kurczył i wciąż dłuższe wieczory namawiały na eksperymenty. Wyobraźnią sięgała perwersji, poddawała się jej i w autoerotycznych spazmach realizowała wizje korzystając z obrazów przynoszonych codziennością. Patrzyła na odbicie swoich rosnących z pożądania oczu na przeszklonym regale pamiętającym młodość jej nieżyjącej już matki i znajdowała w sobie zgodę na więcej. Na mocniejsze doznania i eksperymenty. Lizała palce, żeby nauczyć się własnego smaku, rozsmarowywała z pietyzmem lepkość pod nosem i za uszami, oswajała się z aromatem i prowadziła bardzo skrupulatne notatki, żeby znaleźć w sobie apogeum księżycowego cyklu. Znalazła je końcem stycznia, a raczej wtedy nabrała przeświadczenia, że potrafi bezbłędnie wykryć moment, kiedy jej ciało osiąga szczyt wyrafinowania. Produkowała niepowtarzalny, niepodrabialny zapach, który był nią. Prawdziwą, nieoszukaną, intymną.

Zima skrzepła za oknami i trwała, jakby nie miała zamiaru odejść z miasta, a praca zajmowała zbyt małą część doby, żeby wypełnić czas. Wyczytała gdzieś, że smak męskiego nasienia zależy od diety, więc przez analogię szukała w sobie nut z niej wywiedzionych. Restrykcyjnie, konsekwentnie, poświęcała tydzień za tygodniem, żeby poznać swój aromat, pod wpływem cytrusów, mięsa, czy aromatycznych przypraw. Z toaletki zrzuciła wszelkie kosmetyki sztucznie napędzane chemicznym aromatem i z lubością wsłuchiwała się we własne ciało. Alkohol, choć powinien konserwować i wzmacniać okazał się zabójczy. Nie smakowała nawet sobie. Stała się wybredna. Bardzo wybredna. Niczym kiper degustowała bukiet i gdy tylko przestawał uwodzić odstawiała kolejne produkty bez żalu.

Uwrażliwiony nos, gdy wygoniła z prywatnej przestrzeni szlabany obcych aromatów zamieszkujących jej małe mieszkanie, pozwalał jej już rozpoznawać siebie samym węchem, bez konieczności sięgania dłonią poniżej wydepilowanego wzgórka. Obudził świadomość samicy. I wiarę, że może. Że pozostanie bezkarna. Odwaga rosła z czasem i powtarzane w nieskończoność słowa, że „musi się udać” rozgrzewały jej ciało i duszę. Przełom nastąpił przypadkiem, kiedy zmęczona zbyt długotrwałą degustacją siebie zasnęła skulona w fotelu. Mocno i długo. Tak długo, że o poranku nie zdążyła do pracy. Pierwszy raz w życiu miała się spóźnić. Ubierała się w biegu, pakowała do torebki jakiś chaos, spowodowany pośpiechem i biegła klnąc na głos. Miała szczęście – złapała taksówkę i w niej usiłowała doprowadzić się do ładu. Poprawiała garderobę, rękami chciała zaczesać włosy… Palce pachniały wciąż wieczorem…

- Nie umyłam nawet rąk – pomyślała zawstydzona, czując, jak rumieniec wypełza jej na twarz – nawet rąk…

Głos taksówkarza zmienił się, gdy jej ciało rozgrzało się w tym malutkim wnętrzu. Była przekonana, że rumieniec przekroczył granice twarzy i rozpełza się po całym ciele, które w cieple zaczęło okrywać się warstwą zapachu. Jej zapachu, zwielokrotnionego ciałem, którego aromatu nie rozcieńczyła kąpielą.

-  I to właśnie dziś – usiłowała skarcić samą siebie – właśnie dziś, kiedy zapach osiągnął szczyt możliwości!

Resztką odwagi zerknęła ukradkiem w lusterko i zobaczyła na twarzy taksówkarza zachwyt. Błogość biła z tej twarzy przywykłej raczej do uczuć twardych i bezwzględnych, a w oczach rosły mgły. Powiedziała cokolwiek, żeby odzyskał wzrok i dowiózł ją cało do celu. Dowiózł i drzwi jej otwierał, niczym kamerdyner. Wbiegła przez drzwi, lecz czekając na windę widziała, że wciąż tam stoi zadumany. Kiedy weszła do biura… sekretarka chyba straciła głos, a przynajmniej pewność siebie, bo zająknęła się jak nie ona i kawę przyniosła, chociaż wiedziała, że nie pije jej od kilku miesięcy (tylko woda i soki, żadnych używek, żadnych sztucznych aromatów). Przyniosła i chichotała po pensjonarsku przepraszając, jednak coś ją ciągnęło i nie umiała powstrzymać dłoni, żeby nie dotknąć jej ramienia raz, czy drugi.

Siedziała zadumana. Najpierw ten taksówkarz, a teraz kobieta. Trzydziestoletnia, wychuchana, wypielęgnowana… Najwyraźniej coś ją pchało i to bez oglądania się na konwenanse i otoczenie. Mieszała kawę łyżeczką zupełnie abstrakcyjnie. Wiedziała, że jej nie wypije, jednak dźwięk łyżeczki na porcelanie filiżanki dawał alibi i pozwalał na bezczynność. Rozejrzała się wokół. Chwilowo nikt nie interesował się nią poza sekretarką, która ilekroć przechodziła obok jej pokoju zaglądała z niepewnym uśmiechem i rumieńcem, który nie pochodził z drogerii. Zadumała się tak mocno, że nie zorientowała się nawet, kiedy jej dłoń wsunęła się w spodnie, pod bieliznę. Rękę wyjęła mokrą i tak intensywnie pachnącą, że nie wiedziała, jak ją ukryć. Zasłoniła usta. Ten niewinny ruch ją oszołomił. Mokrym palcem przejechała pod nosem, za uszami, a resztę zlizywała ostrożnie patrząc się na wpółprzymknięte drzwi.

Kiedy sekretarka po raz kolejny przechodziła i zatrzymała się na ten krótki moment, gdy jej ciało chciało zdobyć się na odwagę, lecz umysł bronił się pazurami przed szczerością, kiwnęła głową, żeby weszła. Wtedy… miała w ustach najmniejszy z palców i za parawanem zębów rozbierała go z zapachu. Smak przylgnął jej do języka błyskawicznie i rozlał się po twarzy uśmiechem. Sekretarka zbliżała się dość niepewnie, widać zastanawiała się co ma powiedzieć, kiedy kobieta wstała i wyszła jej naprzeciw. Instynktownie, jedną ręką zamknęła drzwi, a drugą chwyciła sekretarkę w pasie i przyciągnęła do siebie. Zaskoczenie nie było wszystkim, co znalazła w jej oczach. Rozchyliła usta i pozwoliła się pocałować. A kiedy poczuła smak języka wpiła się w niego tak, że dopiero brak powietrza pozwolił im się od siebie oderwać.

- Przepraszam – szepnęła zawstydzona sekretarka i uciekła zabierając w ustach smak grzechu.

Tama puściła. Skoro potrafiła zniewolić heteroseksualną dziewczynę, co może zrobić z facetem? Oparła się o zamknięte drzwi, a ręka nie pytając jej o zgodę przyniosła kolejną dawkę aromatu, którą rozprowadzała tam, gdzie miał szanse rozpłynąć się po otoczeniu. Osobisty dezodorant do zadań specjalnych. Znienacka naszła ją chęć sprawdzenia, czy to ma szanse działać i zanim ją powstrzymała nieśmiałość szarpnęła klamkę. Szła przez biuro do gabinetu prezesa, a mijając kolegów kiwała im głową. Chyba ich również wytrąciła z równowagi, bo milkli i patrzyli na siebie dziwnym wzrokiem nie wiedząc co powiedzieć. Pewnie każdy w sobie kisił myśli zastanawiając się, czy inni mają podobne doznania. Zapukała do drzwi gabinetu i weszła.

- Panie prezesie…

Zaczęła nieśmiało, a prezes nienajmłodszy już, zerwał się, żeby się przywitać. Prezes szarmancko całował dłonie wszystkich kobiet w firmie i nie było w tym nic lubieżnego, tylko autentyczny szacunek. A teraz pochylał się nad jej dłonią, na której dopiero co zaschły… Prezes miał wyraźne kłopoty z wyprostowaniem się, aż wykazała się niepokojem, czy nie stało mu się coś złego. Pomaganie dłonią gorącą od soków było działaniem, które nie poprawiało sytuacji, a prezes po raz pierwszy od dawna poczuł chrypkę. Nie tylko chrypkę. Ukrył się szybko za biurkiem, ale zdążyła zauważyć, że materiał spodni napręża się pod wpływem emocji. Ze spóźnieniem oczywiście problemu nie było żadnego, a rozmowa z szefem przeciągnęła się poza zwyczajowe pięć minut, jakie miewał dla podwładnych. Nie wstał, gdy wychodziła, ale ona doskonale wiedziała dlaczego. Uśmiech szelmowski wypełzł jej na twarz, gdy zamykała za sobą drzwi.

Mogła wszystko… Już się nie bała. Oparła się o ścianę, a kiedy przechodził młody kierownik i zaproponował pomoc pogłaskała go po twarzy i kiwnęła głową. To wystarczyło, żeby poszedł za nią do jej pokoju i zamknął drzwi. Patrzyła mu w oczy i widziała, że nie znajdzie sił, żeby się obronić przed doznaniem. Najwolniej jak umiała, po raz nie wiadomo który wsunęła miękką dłoń w spodnie. Kierownik już nawet nie oddychał. Nie mrugał oczami. Rósł tylko i krew w nim wrzała. Przeciągnęła szczupłymi palcami pod jego nosem i po wargach… Jęknął tylko, gdy pomalowała mu cały nos.

- Po pracy – szepnęła – po pracy będziesz mój, jeśli doniesiesz zapach do popołudnia. Jeśli nie, twój pech. Idź już, niech nie plotkują zbyt wiele…