Ostrzeżenie.

Czerń na kobiecych ciałach jest już taką normą, że trudno udawać zdumienie. Ale dzisiaj się udało i nawet udawać nie było trzeba. Dziewczę miało włosy spętane tornadem w kulę i karnację tak ciemną, że rajstopy w jedynie słusznym kolorze rozjaśniały obraz, zamiast go tonować. Ładnie rozjaśniały, bardzo estetycznie, choć temperatura kiwała głową z dezaprobatą, widząc minispódniczkę na afrykańskich pośladkach. Obraz drgał żywiołowo, elektronicznie komunikując się z odległym światem, a na osi rajstopy-wzrok wyrosła ciemna kitka spięta kablem-sprężynką jak z archaicznych telefonów stacjonarnych. Oczywiście na czarno… Starsza pani pachnąca jak zaniedbany kurnik zaproponowała mi swoje towarzystwo i wciąż jeszcze sprawdzam, czy nie podkradłem jej zbyt wiele aromatu, chociaż wiatr nieustająco łasy na wszelkie przejawy bezpańskich woni czyha na chwilę nieuwagi. Pozwoliłem, bo słońce wprawia mnie w nastój błogiej beztroski – niech kradnie, niech się pasie, niech mnie omiecie z doczesności powiedzie na pokuszenie kogoś, kto być może za rogiem martwi się, że życie go (ją?) omija. Smutni ludzie chodzą ulicami pochylając wzrok, kryjąc go przez kurzem, a na trawnikach krokusy od tygodnia zwiastują wiosnę. Nawet straż miejska wdzięczy się do turystów w nieznanym sobie języku. Więc uważaj – jeśli zawitasz do Miasta, może spotkać Cię mój wzrok ciekawy i głodny wrażeń. Będę tam. Dziś również. Znów...