O kostkę za wcześnie.

Banknot zieleńszy niż trawa….

Kiedy ostatni raz widziałem trawę? W telewizji? Jakiś program BBC, w którym sawanna była brązowo-żółta i czekała na kretyna, który rzuci niedopałkiem cygara, żeby przegnać wszystkie zwierzęta z Kenii do Namibii. Te, które się nie upieką, z powodu własnych ograniczeń i niedoskonałości. Nawet Bóg nie przewidział kretynów, którzy rzucą cygaro w wyschniętą sawannę. Kto wie, czy przewidział cygaro?

Banknot zieleńszy niż trawa rzuciłem właśnie barmanowi na blat baru usiłującego każdemu wmówić, że jest potomkiem mahoniu. Dumnego drzewa skazanego za zagładę za walory estetyczne. Blat, po którym ślizga się szkło udając kryształ i napoje udające, że potrafią ugasić pragnienie.

Gówno prawda! One potrafiła tylko wzmóc pragnienie i odrzeć siedzącego z konwenansów i wstydu. Wystarczy rzucić na blat banknot zieleńszy od trawy, żeby w zamian otrzymać trzy lodowe kości grzechoczące w burym płynie, cuchnącym spaloną, dębową beczką, słodem jęczmienia sfermentowanego do niepojęcia i karmelem – uprażonym cukrem, który dzieci nazywają lizakiem.

Blat ciemniejszy od myśli rozświetla filuterny błysk – światła odbijające się od trzech kostek lodu malują zajęczy taniec na politurowanym blacie. Kostki drżą, topią się i usiłują przetrwać pośród żrącego płynu. Mieszam palcem nie zwracając uwagi na otoczenie. Barman widział już niejedno i nawet powieka mu nie zadrżała, a pani obok jest tak pochłonięta analizą własnego, nieudanego życia, że nawet nie zauważa sąsiedztwa. Tylko czekać aż zaklnie i walnie pięścią w stół, żeby po dwóch szybkich kieliszkach czystej wódki wyjść z trzaskiem drzwi i nadzieją, że doniesie wściekłość tam, gdzie zechce zakończyć dotychczasowe życie, póki odwaga napompowana gorzałką pozwoli wydobyć z ust słowo – Precz!

W tym barze tylko barman był ciemniejszy od tego niby-mahoniowego blatu. Nie ogolił się dziś i świeci srebrem zarostu. Ale drinki podsyła szybciej, niż zdążę kiwnąć głową. Nie protestuję. On mnie zna lepiej, niż ja sam. I tę kobietę obok również. Barman zwykle musi być kaznodzieją i psychoanalitykiem. Wódka, to tylko wahadełko, mające wprawić myśli w ruch wirowy, który uwolni słowa. Trudne, szczere i nie znające kompromisów. Barman ma tylko podtrzymać wolę. Strumień słów i banknotów płyną wspólnym nurtem. Słowa, które trudno wypowiedzieć pośród znajomych, czy przyjaciół, niedostępne rodzinie… Barman zna je wszystkie. Nawet dziwka i taksówkarz nocny nie wiedzą tyle, co barman, a ksiądz mógłby tu przyjść na szkolenie.

Kolejny zielony banknot frunie i zna drogę doskonale. Nie muszę się wysilać, a zmęczony lecz czujny wzrok zlicza krople potu na moim czole. Cztery kostki! W szklance zagrzechotały aż cztery! Nie trzy. Trzy dostają ci, którzy dopiero chcą gadać, ale jeszcze o tym nie wiedzą. Cztery dostają ci, którzy już nie pytają, tylko mówią. Pięć? Nie ma takich, co dostają pięć. Cztery, to koniec skali. Potem zamawia się „lornetę”, albo butelkę. Bez lodu. Bez sensu i bez towarzystwa. Ci, którzy chcą się zabić piją ciepłą wódkę wprost z butelki. Niepewni biorą zimną i idą w noc.

Na blacie kwitną wilgotne kleksy i małe jeziora. Jak korniki – usiłują dobrać się do drewna, a barman, jak gosposia dzieci przegania je ścierką dobrotliwie tłukąc po łbach. Cztery kostki… Powinienem już wyjść. Ale nie mam sił. Nogi nie chcą już nigdzie iść, za to język czuje się skrępowany w ustach. Za ciasno mu tam. Chciałby pogadać z kimś inteligentnym… Albo nawet ze ścianą nad pisuarem. Barman ściera spocony blat, który błyszczy bardziej niż jego czoło. Ale blat się nie uśmiecha zawodowo. Tego nikt go nie nauczył, albo stolarz był z niższej ligi.

Pani ogrzewała ten blat piersiami i trzymając brodę na dłoniach wpatrywała się w lustra stojące za butelkami. Chyba chciała poprawić makijaż czymś mocno zielonym, albo i niebieskim, bo pokazywała palcem, jak robią to dzieci, kiedy nie radzą sobie z emocjami i nazwami zbyt obcymi. Coś zabełkotałem. Ot tak. Towarzysko, bo mi się miłość do świata otworzyła pod wpływem. Ona też potrafiła grzechotać, więc gruchaliśmy sobie aseksualnie zupełnie. Barman dyskretnie otarł pot z czoła – samoobsługa intelektualna gości najwyraźniej mu służy. A może ma gorszy dzień?

Potem pani zamówiła coś bez lodu. I nie były to frytki, czy orzeszki pistacjowe. Ścierka pogniewała się na blat i tarła go wściekle, jakby chciała słoje policzyć. Lorneta! Dwie setki stężonej niepamięci ocierające się o siebie. Łowiliśmy swój wzrok nawzajem, jakbyśmy łapali płoche motyle. A kiedy się wreszcie udało wyszeptała:

- Barbara…

Potem to były już mistrzostwa świata w podnoszeniu ciężarów i grawerowanie pamięci. Barbara? I ja mam to zapamiętać? Ewa, to może jeszcze by się udała, bo ma mniej liter, ale Barbara? Bruderszaft miał kolejne odsłony i z Barbary powstawały wciąż nowe, dziewicze i nieużywane w ogóle imiona coraz bardziej odległe od pierwowzoru. W końcu zgodziła się, że Hej Ty!, to znakomite imię dla niewiasty, a i do mnie pasuje, kiedy za mocno nie gapię się w jej cycki. A ja tylko… nie miałem siły unieść wzorku aż tam, gdzie ona miała oczy… Dobrze, że blat schwytał mnie za nos i pozwolił mu na chwilę wytchnienia. Dobrze, że policja nie przyszła i nie szukała pod nim białego proszku.

Za to Barbara szukała domu. Chwilowo była otwarta na propozycje i mógłby to być mój dom, ale równie dobrze dom jej męża, albo dom barmana. Byle był. Byle ktoś zaproponował prozaicznie poziomą przestrzeń wypełnioną pościelą i niedostępną dla ogółu. No, chyba, że gospodarzem byłby ogół, ale to dość wyszukane imię i na takie liczyć nie zamierzała. Blat nie zamierzał stać się pluszowym i najwyraźniej nie zamierzał też okryć się jedwabiem prześcieradła, a rozpacz barmana leżała na blacie i czekała, żeby ją pokroić na porcje i rozdać nieuzasadnienie szczęśliwym, żeby nie rozpraszali nocy i nie przeszkadzali demonom snuć zwątpienie po zakamarkach.

Barman nawet adres znał. Do Barbary i do taksówki, którą pan Kaziu wieczorami powoził, żeby sierotki po domach rozwieźć. Kiedy wsiedliśmy Barbara zaczęła rozpinać guziki, zamki, paski, szlufki, zapinki, haftki i co tam jeszcze miała na podorędziu, a pan Kaziu śmiał się serdecznie, bo (jak mówił pomiędzy erupcjami radości) mąż Barbary był czuły na miękkość i każdorazowo udzielał rozgrzeszenia na widok obnażonej piersi. Reszta mogła spłynąć rynsztokiem do piekła. Barbara resztką instynktu usiłowała zapewnić błogostan rodzinny, nie bacząc na niezliczoną ilość przeszkód i ku przewidywalnemu zachwytowi męża szamotała się ze sznureczkami, plastikami i metalami, jakby sortowała odpadki.

Pozazdrościłem Barbarze. Kaziu mojego adresu nie znał i nikt nie oczekiwał mojej miękkości… Twardości zresztą też. I nie jestem pewien, czy ktokolwiek mnie oczekiwał pod dowolnym adresem…