Noblesse oblige.

Zachęcony brakiem rozsądku postanowiłem dzisiaj wydać przyjęcie. Awangardowe, bo bez okazji. Można powiedzieć sarmackim zwyczajem, że okazja zawsze się znajdzie, jeśli odpowiednio głęboko zajrzeć do kieliszka. A takowe miałem. Weteranów, którzy przetrwali pospolite ruszenie, potop szwedzki, Wiosnę Ludów, Jesień Średniowiecza, Zimę Stulecia i Lato Muminków. Pancerne szkło z dnem solidnym, wytrwale kolaborującym z grawitacją. Komu sił zbrakło by dźwignąć – znaczy pijany był na gładko i uśmiechem mógł smarować firmament leżąc i gaworząc beztrosko z chmurami, albo z bezdomnymi pająkami zwiedzającymi piwniczne okienka w nadziei na spotkanie prokreacyjne lekko tylko zahaczające o mezalianse, lub niewierność jednostkową.

Przyjęcie, jak powszechnie wiadomo, zaczynać należy od gości. Trudno podejmować samego siebie, bo ten drań na ogół odmówi, przedkładając piwko przed monitorem nad oficjalną biesiadę, albo przylezie w wyświechtanym dresie i drapiąc się po kieszeniach niedwuznacznie zdryfuje ręką w kierunku osi pionowej wyznaczonej kręgosłupem, jednocześnie paluchami drugiej wybierając na stojąco co lepsze kąski z talerzyków, a resztę zostawi na pastwę much. Dla takiego obdartusa, to nie chce się szykować wykwintności, ani świątecznego obrusa zdejmować z pawlacza. Wystarczy usychająca w zapomnieniu kiełbasa toruńska marznąca w lodówce od tygodnia i osierocona resztka sera, który za chwilę zacznie być twardym i mieć fakturę przypominającą dno wyschniętego jeziora lizanego słońcem bez końca.

Taktycznie zacząłem penetrować listę kontaktów poczynając od żeńskiej części ludzkości, jako bardziej wybrednej i wymagającej odrobiny więcej czasu na podjęcie decyzji, tudzież dobór makijażu stosowny do koloru zasłon gospodarza, bo na poszetkę towarzysza nie ma co liczyć. I tu dramat, gdyż zasłony… Cóż… Kurz niczym szarańcza obsiadł je i miały barwę wiśni, wracającej pieszo autostradą z Niemiec do Polski na wakacje. Nie byłem pewien, czy uda się do nich dobrać cokolwiek. Negocjacje trwały do południa zanim skład się ukonstytuował, a warunki brzegowe wykluczyły spore zagony hipotetycznych uczestników z listy adresowej pozostałej części świata. Zasłony zresztą również zostały wykluczone i skazane na utopienie w kąpieli z chemicznie wyprodukowaną trutką. Do świąt daleko, ale może pranie będę miał z głowy, jeśli przetrwają.

W ekspresowym tempie wyssałem kurz z dywanów, parapetów i kto wie skąd jeszcze, z lekkim niepokojem zerkając na brzuszek odkurzacza, czy przypadkiem nie osiągnie masy krytycznej i nie zacznie się spontaniczna reakcja łańcuchowa zakończona nuklearnym grzybkiem trudnym do skonsumowania. Gdy lęk opadł do poziomu akceptowalnego społecznie wytaszczyłem stół w centralny punkt salonu i rodowe srebra czyściłem beznamiętnie, jakbym kartofle obierał dla plutonu wojska. W zlewie dyskretnie miękła porcelana, żeby odzyskać kolory i nasycić motywy roślinne wilgocią, bo kiedyś trzeba jej użyć wreszcie, aby uzasadnić ekstrawagancję posiadania takowego luksusu. Obrus sfrunął z pawlacza niczym gołąbek i przysiadł na stole. Sam sobie hołd złożyłem, że po świętach czym prędzej wywabiłem plamy po barszczu i innych ekscesach, zanim wyżarły w nim dziury. Zabytkowy był - prawie tak bardzo jak stół. Udomowiony obrus rozsiadł się i kokosił, szukał idealnego miejsca. To przez babcię, która go rozpieszczała i czułymi dłońmi, co do milimetra układała na tymże stole, żeby spasować te dwie połówki jabłka, te turkaweczki sobie przeznaczone. Teraz musi sobie radzić sam, ale czyni to wybornie i z wprawą sugerującą coś więcej niż płytką potrzebę chwilowej wspólnoty.

Ze szkłem poszło mi szybciej, gdyż ono, jako używane częściej, nie wymagało zabiegów specjalistycznych. Stół wreszcie przestał się skarżyć na nagość i ubóstwo, choć pustostany szkieł wyglądały posępnie. Dla skupienia podrapałem się po głowie, szukając inspiracji, żeby tę pustkę wypełnić nietoksycznie i bezgrzesznie. Kwiatek z okna zdjąłem, żeby cokolwiek się w szkle przeglądało i wraziłem wraz z doniczką na środek, gdzie i tak nikomu nie chce się sięgać. Od razu szkło zaczęło dywagacje kolorystyczne i przedrzeźnianie, naśladowanie, wygłupy – impreza się zaczęła. Karafki z winem przydały radości, choć i one rozglądały się za jakąś przekąską. Przecież nie podam lodu, a tylko lód posiadam w lodówce w ilościach wystarczających. Świece. Koniecznie świece, żeby spotkanie na wstępie nabrało rysów szlachetnych, które później będzie można strącić w otchłanie i czeluści, jeśli zdarzy się nadużycie. Po kozacku – jak spadać, to z wysokiego konia, a nie z poziomu rynsztoka na drugi bok się obracać niczym kotlet podczas panierowania.

Przyszła pora się wynurzyć i odświeżyć zapasy. Gdyby nie skład mieszany wystarczyłoby w najbliższym markecie profilaktycznie kupić trochę chipsów, orzeszków, parę pęt kiełbasy, albo zgoła pizzę zamówić telefonicznie, gdy żołądki się rozśpiewają. W obliczu subtelniejszych jednostek coś podobnego było nie do przyjęcia. A przecież ma być przyjęcie. Czyli warzywniak. Warzywniak zawsze jest mile widziany, bo piękniejszy fragment istnienia wyczulony jest na organiczne (znakomite słowo niewiele mające wspólnego z organami, czyli kulinarnie rzecz ujmując podrobami) pokarmy i jeśli nawet nie przyłącza się do ruchów społecznych promujących roślinną dietę, to bezwzględnie zwalcza plastik lub własną cielesność – podobno rozpasaną i nadmierną w biodrach. To w ogóle możliwe? W biodrach? Tylko w przypadku, gdyby krzesła pochodziły z chińskiego przedszkola, ale ja mam krzesła z epoki. Tych numerowanych namiestników, którzy wyłącznie żarli i spali, więc i siedziska mieć musieli godziwych rozmiarów.

Ze sklepu wyszedłem, jakbym wozem drabiniastym z dożynek wracał. Wiechcie i pęczki, worki, woreczki, siaty i luz katulający się w ich obrębie, sprawdzający, czy istnieją ewolucyjne ograniczenia dla międzygatunkowego potomstwa. Milion kolorów, nazw chyba jeszcze więcej, szczęściem stół duży i pomieści, gdy się skroi, obierze z łupin i skór, albo wysmaży z nich wodę. Siateczka z mięsnego przy tym zielonym stogu wyglądała tak żałośnie, że trzy razy wracałem da kasy, bo mi było wstyd. Gdzież tu parytet? W końcu zabrakło mi rąk, a bezdomne psy odprowadzały mnie wzrokiem tak pełnym nadziei, że musiałem wzbudzić w sobie nieznane mi dotychczas pokłady asertywności. Drugim rejsem zabezpieczyłem płyny z gatunku skazanych na reklamę po godzinach oficjalnej aktywności nieletnich, przez co tak na prawdę dorośli żyją w nieświadomości nowinek z pogranicza świata spirytualiów i muszą dokształcać się analizując zawartość kubełków po młodzieńczych imprezach.

Kuchnia skurczyła się, a lodówka wybrzuszyła ze wzruszenia. Dawno nie zagraciłem jej po kres wyporności. Butelki są odporne na zgniatanie tylko do pewnego stopnia, a zawierają treść na tyle gorącą, że trzeba podawać ją schłodzoną, żeby dojrzewała dopiero po przełknięciu, najlepiej w głowach konsumentów. Większość zieloności musiała zostać na wierzchu. Przetrzebiłem stóg tnąc i siekąc sałatki, gulasze i surówki. Sukcesywnie wynosiłem do salonu, aż stół zaczął wyglądać, jakbym obsadził go żywopłotem. Gdzieś pomiędzy michami zielska nieśmiało czaiły się ubożuchne plasterki wędlin, kiełbasy łypały strwożonym okiem, czy w zaroślach nie siedzą głodne gawrony, a serom rosły dziury w sercach, gdy przeliczały krzesła spokojnie czekające na gości. Może chciały zniknąć? Samounicestwić się dojrzewając do dziur totalnych?

Nie było czasu na filozofię, bo przecież ciasta (rany boskie – zapomniałem o ciastach, chociaż dla ciast też niektórym trzeba alibi, żeby w ogóle mogły zaistnieć na stole, bo przecież dieta i cukier i w ogóle – przede wszystkim i w ogóle) Coś się dusiło po dwakroć, w wersjach wolnych od mięs i zajętych przez takowe, coś pociło się i dyszało w piekarniku, więc błyskawiczna eskapada do cukierni po pokusy tłuste od kalorii, kolorowe tak, że natura ze wstydu poszarzała. Podejrzewam, że nie byłbym w stanie zdefiniować nawet ćwierci kolorów. To wyzwanie, któremu niekoniecznie sprosta żeńska część przyjęcia i jeśli nie zechcą ich zjeść, to może chociaż pobawią się w rozpoznawanie. Wreszcie patera zaczęła się rozpychać na stole, jakby to ona miała problemy z biodrami, co nie przeszkadzało jej absolutnie szukać eksponowanego miejsca z daleka od pazernych łap spragnionych cukru. Doniczka przegrała i kwiat wywędrował na parapet z ledwie widoczną ulgą. Puste kieliszki potrafią się nieźle naigrawać z ziemiaństwa.

Noże zmęczone nadużywaniem spały w zlewie, wraz z deskami, patelniami, zbędnymi talerzami, i pośród wszelakich ochłapów i okruszków. Zasadniczo śmietnik rozplenił się po całej kuchni, chociaż przyjęcie się jeszcze nie zaczęło, więc należało zacząć sprzątać – obłęd – sprzątać przed przyjęciem, lewą ręką mieszając przy tym powstające nieustająco dania gorące. Czas realizował jakieś kaprysy związane z teorią względności i połykał godziny, jakby to były kwadranse, a ja w pocie czoła trwałem na kulinarnym froncie poświęcając się mu bez reszty… No dobrze – każdy wie, że nie da się gotować bez testowania. Prawa autorskie i pokrewne wkładają w ręce narzędzia, choć nie wspominają, jak łapczywie można ich używać i ilu procent sięgnąć może twórcza degustacja, w celu zapewnienia posiłkowi boskości. Wreszcie przyszedł ten moment, że definitywnie skręciłem kurki kuchenne.

Usiadłem na pobojowisku, żeby odsapnąć po udanym zabiegu, łykiem mokrego się nawilżyć, choćby to woda z akwarium być miała i zastanowić się o czym zdołałem zapomnieć. Podparłem brodę ręką i okazało się, że o goleniu zapomniałem na pewno. Zwlokłem się z krzesła, by pójść do łazienki, kiedy zabrzęczał dzwonek. Goście. Już?! Zegarek bezwstydnie zatrzymał się na ustalonej godzinie, żeby żaden z nich się nie spóźnił. Pewnie dlatego tak gnał od południa. Mechanicznie otworzyłem drzwi, zapraszając do wnętrza. Ocknąłem się z czasowych deliberacji, gdy usłyszałem chóralny śmiech. Lustro z dziką radością zwróciło mi w miarę rzetelne odbicie. Ubrany byłem w półbuty, skarpety i fartuszek ozdobiony dopiero co zakończoną działalnością. Zapewne nie całkiem po sarmacku.