Jednorazówka.

Patrzyłaś i ukradkiem mnie czytałaś, jakbyś odwracała strony irytującej książki. Pobieżnie, byle jak, szarpana nerwami w zagryzionych wargach, szukająca zakończenia, które miałaś już gotowe w głowie i czekająca na nieuchronne. Niemal czułem, jak wdzierasz się pod marynarkę i sprawdzasz materiał koszuli, poprawiasz węzeł krawata prostując mikroskopijne zagięcie i palcem liczysz zapięte guziki. Przy tym na wysokości piersi zabawiłaś dłużej kręcąc opuszkiem palca wskazującego dookoła, żebym nie mógł cię zignorować, jednak kiedy zerknąłem – odeszłaś kryjąc się za wielką rośliną doniczkową i grupką rozgadanych ludzi ośmielonych drinkami tak wymyślnymi, że nie mogły być dla nich naturalnością. Z rumieńcem?

Starannie zaplanowanym przypadkiem przeszłaś mi za plecami, kiedy zajęty byłem wyławianiem jakichś przekąsek stojących na szwedzkim stole, a twój ruchliwy nosek zapoznawał się z otaczającą mnie aurą. Może nawet oparłaś się wzrokiem na moich pośladkach, bo jakoś zabrakło mi śmiałości i dłoń mi drgnęła i na deskę serów potoczyła się oliwka faszerowana czymś pikantnym. Zabawne – pomyślałem, że to kostka do gry i wskaże mi mój ruch. Zatrzymała się wsparta o jakiś pocięty błękitnymi żyłami ser łypiąc na mnie czerwonym wzrokiem – jeden! Obróciłem się, ale ciebie nie był już za plecami. Stałaś gdzieś koło bufetu i tym samym palcem od guziczka pokazywałaś obsłudze z jakich owoców sok maja wycisnąć do twojego pokala. A potem bezwstydnie wsunęłaś czubek tego palca w usta i popatrzyłaś na mnie, jakbyś podjęła decyzję.

Nie miałem prawa ustać z daleka. Nawet, kiedy oliwkowa kostka pokazała zaledwie jedynkę – to i tak więcej niż mogła. Cofnęłaś się o pół kroku, robiąc mi miejsce tuż obok siebie, a ja musiałem jeszcze wystukać rytm na polerowanym kamieniu. Wydłubałaś mnie z tłumu i musiałbym od podłogi nauczyć się niewzruszoności, żebym mógł zostać przy przekąskach. Twój wzrok wciąż przekradał się pomiędzy dzielącym nas tłumem ludzi rozochoconych już dawno rozpoczętym wieczorem. Zjonizowałaś powietrze między nami i wpiłem się ustami w ścieżkę namalowaną wzrokiem idąc w twoją stronę najkrótszą z dróg. Delikatnie odsuwałem z drogi chybocących się niepewnie gości, rozentuzjazmowane panie, przemykałem pod uniesionymi nad głowę tacami pełnymi kieliszków czerwonego i białego wina, z których ktoś mający poczucie humoru ułożył japońską flagę rozdrapywaną mimochodem w trakcie kelnerskiego spaceru poprzez salę bankietową.

Z talerzykiem pełnym kolorowych szaleństw płynąłem kolizyjnym kursem wprost na latarnię morską twojego spojrzenia poszatkowanego rzęsami na spaghetti. Rozszczepiałaś światło? Dzieliłaś mój obraz na wstęgi cieńsze od kartek papieru? Kiedy miałaś już pewność, że nie zawrócę, przesiadłaś się wzrokiem gdzieś, gdzie mogłaś udawać obojętność i znudzenie. Już wygrałaś i wiedziałaś o tym doskonale. Byłem twój, jak tuńczyk na wielkim haku, który szarpie się w konwulsjach bezskutecznie usiłując odzyskać właśnie traconą wolność… Ja… nawet się nie szarpałem. Rozedrgany tłum tracił istotność z każdym krokiem, aż przestał zakłócać obraz i stał się tłem – roześmianym, hałaśliwym i obojętnym. Popatrzyłaś na mnie, jakbyś pierwszy raz mnie widziała, a moja zbaraniała mina poprawiła ci humor tak dalece, że zaśmiałaś się głośno. Niezłośliwie, serdecznie, ale spiekłem raka niczym sztubak. A ty sięgnęłaś po talerzyk i wyłuskałaś dla siebie coś kolorowo nadzianego na wykałaczkę.

Słowa życzliwie obojętne, pozornie bezinteresowne, w podtekstach i niedopowiedzeniach zaplątane bardziej niż ścieżki podniebnych szpaczych ławic krążyły gdzieś między nami wypełniając przestrzeń komunikacyjną i wykluczając otoczenie. Ignorowani przez świat wspomagany promilami trwaliśmy przy barze chyba ku niezadowoleniu barmana, bo nie zamawialiśmy. Popatrzyłaś na mnie intensywnie, jakbyś chciała przedrzeć się przez ogładę i dotrzeć tam, dokąd nie wpuszcza się obcych. Nie wiem, co znalazłaś, ale kiwnęłaś głową na barmana, żeby podał butelkę czerwonych winogron i dwa kieliszki na wysokiej szpilce. Wkładałaś mi w ręce szkło, po czym bez zażenowania wsunęłaś mi rękę pod ramię.

- Odprowadzisz mnie dziś… do świtu.

Łatwo dywagować o zasadach, o konwenansach i wychowaniu, kiedy nie ma pokusy. Noc była krótka, lecz stratowała wszelkie zasieki granice i tabu. Czas oszalał. Zapomniane wino oddychało tak intensywnie, aż skisło zlekceważone kompletnie, a kieliszki rozdzwonione pustką podglądały nas bezwstydnie na ścierpniętych nóżkach z hotelowej szafki nocnej. Podłogi chaotycznie wyścielone porzuconą garderobą pozwalały stopom uniknąć kontaktu z zimną podłogą, gdyby ktokolwiek chciał sprawdzać jej temperaturę. Ale nie chciał. Ściany nawykłe do słuchania dyskretnie milczały pochłaniając dźwięki, aż zasnąłem piegowaty od potu i z uśmiechem, w którym wymieszało się tak wiele uczuć, że wydłubać z nich jedno zdawało się niemożnością.

Słońce pukało już niecierpliwie w okna i szukało szczelin w gęstej tkaninie rolety, żeby wśliznąć się do środka i zaspokoić ciekawość, gdy otworzyłem oczy. Leżałem na wznak, odkryty i nagi. Bezbronny niczym meduza na piasku, a ty podparta na łokciu zwiedzałaś zakamarki mojej cielesności nie tylko oczyma. Bez zakłopotania spojrzałaś mi w oczy i palcem zamknęłaś mi usta, żebym nie skaleczył chwili pochopnym słowem. Milczałem. To łatwiejsze niż usiłować coś rozsądnego sklecić w naprędce. Nie jestem zbyt błyskotliwy, więc mogłem tylko zepsuć poranek. Skąd wiedziałaś? Czyżbym był aż tak przewidywalny? Paznokciem malowałaś na mojej piersi tajemną cechę, jakbyś mnie oznaczała piętnem własności, a ja pod wpływem pieszczoty poczułem budzące się ciało. Wzięłaś je patrząc mi w oczy i przytrzymując moje dłonie na prześcieradle, żebym ci nie przeszkadzał. Poddałem się twojemu rytmowi i spętany wzrokiem nie miałem siły oderwać się od twojego spojrzenia, które kryło się już we mgle, kiedy krzyknęłaś zalewie odrobinę powstrzymując emocje.

Zaplątany w twoje ciało wciąż patrzyłem ci w oczy. Ekstazą wygrawerowałaś mi na piersiach płytkie, punktowe rany od paznokci podbiegające z wolna drobną, połyskliwą kroplą krwi. Więc jednak – byłem twój! Uniosłaś biodra tylko po to, żeby opaść znów na mnie i w rosnącym cyklu powtarzałaś próby. Nasze oczy zaplotły się chyba dożywotnio. Oddechem prześcignąłem już własny puls i tempo twoich bioder, a oczami spiłem mgłę z twoich i teraz już bez wzroku, zapodziany w niezbadanych krainach czekałem na krzyk, który nadejść musiał. Nie ten, który towarzyszy rollercoasterowi, gdy kolejka spada z wysokości budząc uśpione lęki, lecz ten, który dostałem od ciebie przed chwilą.

Krzyknąłem. Ostro, krótko i zwiędłem, jakby nagle wszystkim mięśniom puściły zaczepy. Jak przez mgłę, słyszałem, że bierzesz prysznic, patrzyłem jak schylasz się szukając własnej garderoby, pomogłem zapiąć suwak od spódnicy. Słuchałem, jak zastukałaś obcasami, żeby w łazience choć cieniem makijażu twarz otulić i usiadłaś na skraju łóżka. Pocałowałaś mnie lekko w policzek zostawiając smugę czerwieni niedoskonale naśladującą twoje usta i znów palcem powstrzymałaś moje słowa.

- Widziałam cię w marynarce i nagiego. Nie wiem, czy chcę cię widzieć w dresie, albo drelichu. Nie wiem, czy chcę oglądać cię w mojej kuchni… Może kiedyś mnie przekonasz, ale na pewno nie dziś. Do widzenia.

I poszła pokazując mi trzymaną pomiędzy palcami moją wizytówkę.