Siewca.

Patykiem w piasku topię sekrety. Słowa niedokończone, schwytane za połę, gdy już chciały wyfrunąć beztrosko w świat. Takie niedojrzałe i bezbronne, jak nastoletnie dzieciątka, którym wydaje się, że mądrość dojrzewa błyskawicznie, kiedy wzrostu przybyło, bo przecież bliżej Boga ta głowa i myśli bliżej słońca, więc czasem nawet policzki się rumienią od tych myśli tak bardzo dojrzałych. Dorosłych.

Topię słowa, które uciec mi chciały pochopnie, bezwstydnie, żałośnie może nawet? Suchym patykiem wciskam je w wilgotny piach, zasypuję jak kot, czy pies. Niech zostaną tam, gdzie nie zrobią nikomu krzywdy. Może z czasem nabiorą znaczenia i zakwitną czymś, czego warto będzie słuchać.