Pod wiatr, czasem pod słońce.

Pani nie była tak całkiem niepozorna, tylko towarzysz, którego pod ramię się trzymała wyglądał niczym golem. Wszystkie wymiary miał słuszne, albo nawet monumentalne. Kolos współczesny. Myśli zaczęły wiosenne harce i zanim pani skończyła szczebiotać golemowi własne pragnienia, już widziałem ich we wspólnym łożu, gdy pośród północnej ciszy golem jedną ręką przyciąga panią nie całkiem mizerną i kolanem ją przykrywa jak własną, tym samym oddech jej odbierając bezpowrotnie. Od samej myśli mnie zatchnęło, więc poszedłem do swojej codzienności, gdzie na skraju trawników przycupnęły nieśmiało fiołki intensywnie fiołkowe i pachnące jak grzech pierworodny. Jakaś brzoza uschnięta oparła się na wiązie, topole syte jemiołowymi bombkami pękają pod wpływem wiatru, jakaś robinia sterana życiem popękała zupełnie w pasie i ktoś litościwie wypełnił ubytki pianą montażową. Pierwsze forsycje wyciągają żółte oczka w stronę kapryśnego słońca, na tawułach biało-fioletowe kulki większe niż ciemnoczerwone na irgach. Widać, że zima skromna była, skoro irgi nieogryzione do czysta. W Rzece tańczą jakieś skoczne tańce rozbrykane ryby w srebrnych kolczugach, a sroki patrzą zazdrośnie kołysząc się na wątłych szczytach drzew. W pustce gałęzi mieszkają zeszłoroczne gniazda, które lada chwila zasiedlą pisklaki. Oby tak było.