Solista.

Pani o włosach oprószonych miedzią zdawała się być odziana w letnią sukienkę, która przy drugim rzucie oka okazała się być krótkimi spodenkami z materiału tak delikatnego, że nawet brak wiatru potrafił nimi wstrząsnąć. Może to ciepło stygnących w bezruchu pośladków unosiło się w prądzie termicznym umykając pod niebiosa pośród dyskretnego furkotania falban? Nie mam pojęcia. Pani stała dość bezradnie i tylko czarne rajstopy drobiły nieznany mi taniec, lecz w końcu i one weszły do secondhandu. Być może zmarzły i za ostatni grosz zapragnęły wtulić się w już nieużywany len, czy bawełnę. Miłośnik Puszkina podśpiewywał tymczasem a capella do własnego kotleta i adorował szczupłą barmankę sugerując, żeby restauracja zrezygnowała z dwóch stolików na rzecz pianina, na którym zamierzał wygrywać czastuszki. O dziwo altruistycznie sugerował stolik, przy którym ćwiczył wokalne popisy, choć do wstawania było mu jeszcze daleko.