Pod słońce.

Pan z wąsikiem a la Salvadore Dali z niecierpliwością czochrał monitor. Przeczesywał go, jakby szukał pcheł i klął przy tym pokątnie, bo najwyraźniej telefon mu się zawiesił. Nawet, kiedy z lokalu chwalącego się nieustającą i uporczywą otwartością wyszła pani przewietrzyć bujny, ruchliwy biust nie zdołał oderwać wzroku od upartego urządzenia. Dziecię w stroju brunatnego niedźwiadka zwisało całkiem pluszowo z matczynego ramienia i tylko zdumiony błękit wielkich oczu penetrował parkowe alejki, gdzie kwitły wiosenne rośliny i życie towarzyskie. Pośpiech w parku poczuł się chyba nieswojo, bo wyszedł ukradkiem, pozwalając słońcu rozpieszczać kości zmurszałe i te całkiem jeszcze niedojrzałe. Okwiecone głogi sypną deszczem śniegu, jak tylko wiatr zajrzy w te strony. Na trawnikach fiołki przepychają się ze stokrotkami nie bacząc, że złotliny japońskie zaczynają wychylać żółte łebki choć do maja wciąż daleko. Pewnie te drobnica pochowana w trawie nie boi się konkurencji – fiołkowy aromat potrafił zagłuszyć nawet efekty całorocznego podlewania trawnika przez pieski miejscowe i przyjezdne, które po podróży musiały ulżyć pęcherzowi nie szukając intymności i zacisza. Słoneczna forsycja przycupnęła pod młodą sosną dopełniając zieleń igieł wciąż gęstniejącą żółcią. Rynek utonął w turystach i milczy stremowany wielojęzycznym zachwytem.