Posępny.

Rzeka na niektórych odnogach osiadła, sklęsła w sobie, obnażyła nagie, kamieniste brzegi, a chwasty już się czają, żeby spacyfikować opuszczone przestrzenie. Wyciągają chciwe ramiona sięgając mulistej wilgoci dyszącej na granitowych złomach. Magnolie nieśmiało barwią Miasto w biało-fioletowe kielichy kwiatów, które nie mają kiedy kusić, bo mżawka wypełnia nieckę miejską siąpiąc uporczywie. Kobiety, często z osłabionym wzrokiem snują się po ulicach kwantyfikując widzenia i sprowadzając zauważenia do parteru – zupełnie, jakby w marszu usiłowały policzyć puzzle, lub płyty chodnikowe. Czynią to w skupieniu, czasami z słuchawkami na uszach, albo w czapkach. Ktoś leczy noc zbyt krotką pospiesznym piwem w podcieniach wiaduktu drogowego, inny zakłóca otoczenie niewybrednym słowem. Sroki patrolują Miasto i pewnie donoszą komu trzeba, żeby nie pozwolił kolorom na rozpustę. Nawet stokrotki kulą się z zimna i ukrywają żółte brzuszki w niewybujałej jeszcze trawie. Głogi i tarniny bielą się nieśmiało, lecz wiatr nie potrafi unieść ich aromatu. Może spłynął, niczym krople ściekające z parasoli. Na przystanku kloszard w plastikowych klapkach poszukuje niedopałków. Wzruszył ramionami, jakby spodziewał się niepowodzenia, gdy puste dłonie wpychał w ortalionowe, brudne kieszenie i niezmordowanie trwał porośnięty szczeciną jak wyliniały dzik, gdy autobusy kłapały drzwiami tuż przed jego nosem.