Trzmielina – narybek trzmiela.

 

    Znowu przyjechało pół autobusu i dezodoranty wyruszyły na poszukiwanie bliskiego kontaktu trzeciego stopnia, by nawiązać nić porozumienia w sieci połączeń i wytworzyć relacje. Zbyt chudy na manekina człowiek wędrował w brudnożółtym uniformie składającym się z szortów i bluzy z kapturem. Wyglądał trochę jak strach na wróble, któremu ktoś połamał ramiona.

    Kierowca-utracjusz, gubił sekundy na kolejnych przystankach i był skrupulatny, jak psychopata. Pięknopupe panie deformowały pośladki ukrywając w kieszeni dżinsów telefony. Dobrze zbudowany gość w odblaskowym stroju stał na skrzyżowaniu jak John Wayne z odbezpieczoną wiertarką i nikt nie zbliżał się w pole ostrzału.

    Sądząc po ilości liści leżących na klombach – nadciąga jesień, ale to tylko Miasto wysysa życie z chorujących drzew. Zerkam na siedzące na ławeczce dwie laleczki – coś dla patrzących z niechęcią na Barbie. Obie aspirowały do przeciwległego końca skali, niż zabiedzona lala-celebrytka. Omijam mangę, ale one chyba pochodziły z jakiejś egzotycznej bajeczki, a przynajmniej stylizację miały rodem stamtąd. Dość powiedzieć, że kiedy dziewczę rozchyliło kolanka, to nie dlatego, żeby przewietrzyć intymność, a jedynie po to, by uda przestały się tłoczyć pod minispódniczką.