Pies i szczota to pieszczota?

    Wiatr rozpylał ostatnio deszcz wystarczająco wytrwale, by przepłoszyć owady z balkonu, ale przecież wróciły, gdy tylko przestał. Blond aniołki w tiulowych sukieneczkach znów ogłaszają beztroską radość, często trudną jeszcze do wyartykułowania słowami, albo i rozpacz bez granic. Ranny w łapkę piesek prowadzi opaloną właścicielkę do weterynarza, gołębie patrolują swoje tereny łowieckie. Śliczna pani, która z automatu znalazłaby się w dowolnym finale konkursu dla osób zaokrąglonych (cała składała się z niezliczonych wypukłości – zupełnie jak malina), spacerowała ze swoim chłopem, który mierzył otoczenie wzrokiem pełnym dumy oraz zazdrości, gdy tylko ktoś zerknął zbyt łakomie na jego zachwycającą kuleczkę. Żałość bierze, gdy pomyśli się o na wpół zagłodzonych dziewczynach żyjących tydzień o listku sałaty by zatańczyć taniec łabędzi dla publiki nawykłej do oglądania scenicznego ubóstwa. W życiu nie widziałem chudej łabędzicy, więc wyposzczone tancerki powinny raczej udzielać się tańcząc taniec szkieletów, albo realizując sceny filmowe z hitlerowskiego obozu w Ravensbrück.