Dyskomfort informacyjny.

Wiem, że jestem monotonny, ale przechodziłem na wskroś placu, jednego z wielu w Mieście, który usiłuje zmienić średnią wysokość położenia nad poziom morza składowych powierzchni płaskich. Zaczyna się toto jak zwykle niewinnie - ogrodzeniem ze dwa metry lub lepiej i wcale nie ażurowym, bo tajemnica zawodowa mieszkająca w środku bardzo jest zazdrosna przynajmniej do zmierzchu, ponieważ później ochrania ją jednoosobowo emeryt-rencista i czyni to z godnością i wdziękiem adekwatnym do wieku.

Kolejnym standardowym krokiem jest wgryzienie się w głąb, żeby tam lokalizować kamienie węgielne, parkingi podziemne, albo schrony przeciwatomowe, lub archiwa ściśle tajnych informacji, albo epicentrum sterowania obiektem od strony energetyczno-teleinformatyczno-ciepowniczo-wod-kanalizacyjno-gazowo-sejsmicznie i jak się jeszcze uda z inwigilacją i monitoringiem włącznie. Zupełnie jawnie i oficjalnie. A kiedy już ściany wykiełkują ponad powierzchnię ziemi, to dzieje się już zupełnie jak w świecie roślin – rośnie toto szybciuteńko i bardzo wysoko, jakby chciało niebo przedziurawić i stąd zapewne tyle deszczy na świecie.

No i właśnie obok takiego placu przechodziłem, na którym ogrodzenie nie-ażurowe i dziura po wywiezionej ziemi, a ściany zaczynały swoją ciekawością dotykać najbliższej okolicy wykazując tendencję wzrostową. I na owym ogrodzeniu, niczym lampki na choince żółciły się świeżością tabliczki ostrzegające, że znajduję się z zasięgu żurawia, co odrobinę rozstroiło moją psychikę – bo cóż takiego mam uczynić z pozyskaną informacją? A przecież ona już mnie zasiedliła niepokojem i ostrzegła mnie przed nieuchronnym. Rzuciłem nieufnie okiem ponad parkany i owszem – jest! Niejeden nawet, bo żurawie (również te mechaniczne) uwielbiają wręcz pasjami organizować się stadnie w chmary, watahy, stada i inne organizacje pozarządowe. Te akurat grzecznie zamarzły i bezruchem własnym szykanowały lud pracujący zmierzający nie-wiadomo-gdzie pieszo lub tramwajem, ale ze wzrokiem zaciętym i chmurnym.

Jak mam się bronić przed owym żurawiem? Mało już istotne, czy drgnie ów, czy trwać będzie niczym obelisk. Niosłem więc niekonsumowalną informację w sobie, bezradny całkiem w swoim niedowładzie umysłowym. Kiedy zobaczyłem ostrzeżenie sklepu, że w niedzielę drzwi otwarte będą do piętnastej, to takie ostrzeżenie wniosło fragmentaryczną wiedzę na temat funkcjonowania świata pobieżnie związanego z ekonomią i mogło ułatwić mi podjęcie niedzielnej decyzji, choćby już dzisiaj.

Ale żuraw? I moje pozostawanie bądź nie w jego zasięgu? Umysł mam teraz zaniepokojony, zanieczyszczony i drżący. Może trzeba się wzmocnić farmakologicznie, a potem wyzwać na pojedynek tego żurawia? Na początek może jednego z mniejszych, bo to i tak king-kong okropny…