Bądź czujny pośród szczegółów.

Gołębie wydają się być nieprzemakalne, może wręcz plastikowe, zupełnie jak reklamówki, które wiatr beztrosko rozwłóczył po podwórku… A może to były wrony, albo szczury? Kto by tam wnikał, kiedy mija noc ciemna i zimna, a na zewnątrz aż huczy od przeciągu, gdy wiatr niepostrzeżenie wdziera się pod szaliczki, pod spódniczki, w wąskie nogawki i oczy uchylone zbyt ciekawie, zbyt odważnie wypowiedziane słowa pełne są wiatru ogrzanego w ustach niepokornych, a przecież wciąż schowanych pod parasolem, koniecznie dramatycznie czarnym. Widziałem już pierwsze kwitnące kwiaty namalowane niegdysiejszym przymrozkiem w pojedynczych kałużach zbyt płytkich, żeby się obronić przez oddechem tegorocznej zimy. Widziałem kostki damskie, które podziwiać mieli chłopcy nastoletni, lecz pierwszy był chłód, który przytulił się doń cichuteńko i kolor im letni odebrał pozostawiając miast pełnej palety barw – gamę szarości, w której owe kostki wzorcem bieli być mogły. Posprzątał ktoś wściekłość wiatru, zupełnie tak samo, jak posprzątał jesień układającą się kalejdoskopem na całym widnokręgu. A kolory poszły spać i nie wrócą do wiosny zapewne. Podwórze wypełnione wilgocią do pełna, a właścicielki małych samochodów zerkają niepewnie na zamknięty warsztat samochodowy i jeszcze mają nadzieję na natychmiastowy montaż rury wydechowej ponad płaszczyznę dachu, żeby bezpiecznie udać się na wyprawę nieprzystosowaną zupełnie amfibią, a kiedy już wyjadą na ulicę, to oddychają z ulgą, bo nieważne dokąd jadą – najtrudniejszy odcinek specjalny mają za sobą. Na przejściu dla pieszych stoi pani i włosy ma całkiem jak Kopernik ze starej, dziesięciozłotowej monety, powielony z portretu, nim wstrzymał słońce, a ona lekkim tylko skinieniem głowy wstrzymała ruch samochodowy i przepłynęliśmy wobec siebie jako dwa wektory o zwrocie przeciwnym. Ciekawe, co potrafi zrobić, kiedy pasja ją pochłonie i nie powstrzyma się na tym nieznacznym w końcu geście, a uwolni cały wachlarz możliwości.