Bajka.

Posadziłem gwiazdę w nieswoim domu. W małej, pękatej doniczce z amatorsko wypalonej gliny, z wzorkiem wyciętym w jeszcze miękkim surowcu, dziecinną ręką i drewnianym nożykiem do masła. Żyrafa młoda to być miała zapewne, z pochyloną szyją ledwie sięgającą w misę ucha owej doniczki, żeby się napić. A kiedy miałem podlać ową gwiazdę, to do ucha też wody nalałem, żeby nie sprawić przykrości nieznanemu dziecku. Niech pije żyrafa tak misternie wyrzeźbiona, że nieomal widziałem uczucia, gdy piegowata buzia pełna zachwytu językiem sobie pomaga w nadziei, że owa żyrafa za chwilkę odsunie jej włoski sponad ucha i szepnie wróżbę, dzięki której świat śmiać się wiecznie będzie do pucołowatej dziewczynki z kitkami, a małe, słabiutkie rączki, niewprawnie, ale chętnie dokończą wymyślony wzór i zaczną rzeźbić kolejne idealne marzenia.

Posadziłem gwiazdę, którą miesiące całe nosiłem w kieszeni na piersiach, żeby obeschła po poprzednim wcieleniu, żeby odpoczęła po życiu długim i dobrym, żeby drżeć starymi emocjami przestała i usnęła snem nie tyle wiecznym, co snem zapomnienia. Żeby się obudziła dziewicza, niewinna, zdumiona światem i sobą samą, żeby nie ziewała widząc niebo, las, czy ocean, ale, żeby w zachwycie nieposkromionym, w oczach rozwartych na oścież, cieszyła się każdą chwilą i światła promyczkiem, żeby pytania w niej rosły ciekawskie, natrętne i wzmocnione miłością, żeby widzenie stało się nagrodą i obietnicą kolejnych cudów, kalejdoskopem raju nieskończonego. Żeby jej wzrok podążył za człowiekiem, któremu wciąż się chce i zmierza donikąd z mozołem, bo wierzy, że w ten sposób wypełnia niezrozumiały plan potężnego wszechświata.

Posadziłem gwiazdę w doniczce nieswojego domu, a kiedy zanurzyłem w ziemię wyschnięte na wiór jądro, jak zalążek nowej galaktyki, a doniczkę postawiłem na parapecie pośród innych, żeby w nocnych szeptach podsłuchała legend innych, bardziej doświadczonych i dojrzałych gwiazd, jak rosnąć i kwitnąć, jak urodą olśnić noc, jak stać się diamentowym kolczykiem każdego kolejnego miesiąca, który nieuchronnie nadciąga spragniony błyskotek. A kiedy skończyłem ją podlewać i młoda żyrafa mruczała już pierwsze podziękowania pijąc niespiesznie - przyszedł chłopczyk w piżamce - piegowaty i bosonogi blondynek, świeżo ze snów wyrwany i własną ciekawość przyniósł do mnie w księżycowym blasku. Patrzył na mnie niebieskim wzrokiem pełnym znaków zapytania, a buzię miał otwartą tak szeroko, że mógłby zmieścić w niej spore jabłuszko. Okrągła buzia, okrągłe oczy i na okrągło otwarte usta… a przed tą kulistą ciekawością ja – pojący gwiazdę i żyrafę…

- dlaczego… - jedno słowo zdążył z siebie wyrzucić, żebym zapomniał wszystko. Żeby wstyd mnie schwytał, jak złodzieja na gorącym uczynku. Uciekłem stamtąd bez słowa tak daleko, że nawet adres zaplątał się w mrokach niepewności i do dzisiaj nie wrócił. Teraz bezsenną nocą wychodzę na otwartą przestrzeń, wzrokiem dotykam każdego kawałka nieba, które nie ubrało się w chmury i patrzę, czy dojrzała już gwiazda, czy pojawi się gdzieś na firmamencie i pośle mi uśmiech, w którym przypomnę sobie, dlaczego w nieswoim domu posadziłem gwiazdę, kim została dziewczynka, jak ma na imię żyrafa, a jak chłopczyk – jemu już dzisiaj mógłbym odpowiedzieć na niedokończone pytanie, ale tylko jemu… Ty musisz poradzić sobie samodzielnie. Nie bój się – aż po widnokrąg miejsca na śródnocnym niebie – każda odpowiedź się zmieści.