Powtarzalność nieuchronna.

Pani z piekarni zaraża świat życzliwością, a eskadra wróbli w tym czasie pikuje na krzew rokitnika całkiem zbójeckim atakiem, żeby obedrzeć krzew z kolorów. Świat porusza się na pół gwizdka przyszpilony tradycjami, pomiędzy którymi życie wydaje się lewitować w gęstym kisielu. Osiemnaście gipsowych masek zdobiących mój parapetowy widnokrąg patrzy blado na mnie i całkiem się nie przejmuje, że przyszło im żyć w tak niegościnnej okolicy i klimacie niewiele lepszym. Opiekuńczy wzrok spod czarnej grzywki czule się klei do czworonoga w rozmiarze akceptowalnym nawet w małych mieszkaniach, a takie pieski wystrojone zapobiegawczo w tużurki, kamizelki i inne opakowania poruszają się po przestrzeniach zewnętrznych odrobinę bardziej owalnie, niczym zawodnicy sumo. Wózek zbieracza surowców napełnia się cichutko, torba listonosza wręcz przeciwnie. Napoje grzechoczą w siateczkach bez względu na płeć dłoni je niosących sugerując spożycie, lecz przecież nie tak, nie w drodze, lecz w przytuleniu do kaflowego pieca, lub żeberek kaloryfera. Podsłuchuję wieczorne próby fajerwerków, powtarzane do znudzenia od dwóch tygodni chyba, żeby niedzielną nocą zakwitło niebo kolorami i harmidrem.