Same dygresje.

Wzrok mam chyba zbyt krótki, skoro wątpliwość płciowa dopadła mnie na przejściu dla pieszych – stało toto po drugiej stronie szerokiej ulicy sugerując, że ładniutki chłopczyk, a może brzydka dziewuszka? Długowłose, z loczkami (co obecnie jest płciowo obojętne), czerwona kurteczka (co z kolei powinno obudzić moją czujność – dziewczątka wolą monolit w czerni), dżinsy i białe trampeczki w rozmiarze nic nie sugerującym (demokracja sprawiła, że kobiece stópki w ramach parytetu wyrównały do męskich, a dżins przekroczył bariery płciowe osiągając komunizm  -  nawet te płci, które jeszcze są niezdefiniowane noszą z wdziękiem trudnym do zdiagnozowania). Znikąd pomocy, bo nawet partia GO rozgrywana na twarzy osobnika i wyraźnie przegrywana przez ową niedookreśloną płciowo jednostkę (co poznałem po liczbie pionów w postaci czerwonych krost rozsianych gęsto po całej niezarośniętej przestrzeni) nie wniosła rozwiązań – trądzik równie łatwo wygrywa partie na wszelakich buźkach… Wreszcie coś! Podgardle nieogolone, czyli chłopczyk!

Czerwonym światłem osadzony skutecznie na krawężniku skojarzyłem, że dopiero co minęło mnie kilku niezależnie przemieszczających się, młodzieńczych brodaczy o tak bujnym zaroście, że mogliby w nim swobodnie zmieścić rój dzikich pszczół i dyskretnie raczyć się pyłkiem kwiatowym i miodem z grudników, bo chyba tylko to kwitnie o tej porze roku w naszym klimacie. Pięć walizek na kółkach zjednoczonym hurgotem oderwało moje myśli od młodych zarostów, a nogi od krawężnika – poszedłem, ciesząc się nieznacznie, że wciąż potrafię się zdziwić, nawet, kiedy spacerek wyprofilowany został pustą lodówką. Może trzeba kupować na raty i obserwować zjawiska z większą częstotliwością?