Spostrzeżenia nieistotne dla świata w ogóle.

Niebo skarcone niepochlebnymi słowami pokazało jaśniejszą twarz na chwilkę, więc czym prędzej skorzystałem z okazji i pod pozorem grzania się w pełnym słońcu promenowałem przez miasto jak jakiś wieloryb tropikalny. Znaczy, że tak swobodnie, powoli i ociężale, a nie że tak mrocznie i bezkreśnie. Miasto kolaborowało nawet chętnie i wciąż nowe krajobrazy, tudzież architekturę układało mi cal za czubkiem nosa, więc syciłem wzrok widokiem, który płynnie zmieniał się wraz z postępem spaceru. Spotkałem bosmana, który był doskonale nawilżony i ta wilgoć w nim pulsowała niczym Atlantyk w szóstym stopniu skali Beauforta – poznałem, bo bosman kapelusza już nie miał, wiatr na bieżąco strącał mu z ust pianę, obryzgane spodnie obszczekiwane były bezlitośnie przez grzywacze (dwa z obróżkami), a mąż ów poruszał się ruchem jednostajnie nieprzewidywalnym i w długich ruchach falował całą szerokością chodnika. Najwyraźniej miasto było mu ciasne i zbyt ruchliwe, więc musiał się odrobinę znieczulić na to rozpasanie towarzyskie. W galerii handlowej dwóch tatusiów zaglądało w jeden wózeczek z niezmierną troską, a troska owa spała beztrosko i nie chrapała wcale – może nie umiała jeszcze, a panowie jakoś nie pomyśleli, żeby nauczyć póki czas i nikt nie zrzędzi. Przebiegła mi (na szczęście?) drogę rudowłosa blondynka – widać już świątecznie wystrojona, albo pozazdrościła tej pani z drogerii, co to szatynką do pracy przyszła, ale kiedy rozpuściła włoski na służbową bluzeczkę różową, to ich końce sfioletowiały – nie potrafię określić, czy ów fiolet był oberżynowy, biskupi, czy bakłażanowy, bo to mnie przerastało od czasu kiedy pojęcie kolorów stało się czymś mniej niż abstrakcją. Nie wiem sam czemu, od tygodnia nie wspominam o manekinie sklepowym ubranym w suknię z drobnych świerkowych gałązek i czerwoną wstęgą w pasie schwytanym, który wydaje mi się najpiękniejszą z możliwych choinką – gdyby jeszcze potrafił się uśmiechnąć, tak jak ja do niego… A on głowy nie ma całkiem. Dwie szczuplutkie panie tulące się do siebie i ta smutniejsza, z ceramicznym obrazkiem na desce, biorcą pocałunków była i szeptów wprost do ucha, mrowie jakieś tętniczo czerwonych ust, jeszcze większe stada obco brzmiących słów, gwar i wszędobylski pośpiech tłamsił się i kisił w epicentrum miejskim. Ja się tłamsić nie chciałem, więc wziąłem kurs na zaścianek bo tam, to już tylko bezpańskie psy i ci, co właśnie z andrzejek wracają zupełnie się nie spiesząc, a nawet wypatrując okazji, by jeszcze jeden i jeszcze raz…