Zwyczajny dzień.

Samolot znalazł jakąś lukę w chmurach i zgrabnie wśliznął się pod nie, żeby zakotwiczyć w Mieście, a zabłąkana mewa sterowała w kierunku tej wyrwy, szukając czystego nieba, by odpłynąć na wysokich prądach w kierunku morza. Nosiciel cyfrowych obrazków nie cieszył się nadmiernym zaufaniem długowłosej modelki ozdabiającej swoimi kolankami i uśmiechem słoneczny zegar na elewacji ratusza, bo wielokrotnie sprawdzała, czy nosiciel pikselami objął wystarczająco dużo ozdobników okalających jej urodę. Natychmiastowa wysyłka w czeluści sieciowe zwieńczyła wysiłki i uśmiech pani stał się rzeczywistością wirtualną okraszając i tak już bardzo barwny świat. Po chwili nosiciel pikseli stał się nosicielem modelki z którą wirował, aby i taką scenkę dało się uwiecznić przy użyciu osoby trzeciej. Sesja zakończyła się sukcesem, więc zapewne również wyimportowane zostały włosy rozwiane wirem nosiciela-stwórcy-cyklonu na tle miejskiego pręgierza. Towarzystwo mijało parkę z wielonarodowościowym uśmiechem i nawet niemiecka mowa ścichła, żeby nie zaburzyć obrazu. Dwie szczuplutkie panie po teatralnych uściskach zdecydowały się na obiad, lecz chyba były zdecydowane, bo kierowały swoją radość w stronę wegańskiej restauracji. Grube, wełniane skarpety zastąpiły pończochy, wspinając się na nieletnie uda, jednak niewystarczająco, żeby skryć się pod minispódniczką, ale to chyba wina owej spódnicy, bo skarpety robiły co mogły. Za to buciki pani krótkowłosej zmieściły się zupełnie swobodnie, dzięki czemu pani mogła się skupić na przytulaniu się do pana idącego z nią pod rękę. Wielopokoleniowa turystyczna rodzinka obciążona napojami w papierowych kubkach meandrowała rynkiem tworząc skupisko pchane jednym, wspólnym instynktem i monolitycznymi zmysłami – patrzyli w jedną stronę i uszy wyciągali w podobnych kierunkach, a nawet uśmiechami ogrzewali jednoosobowe końskie oblicze – koń nawet ramionami nie wzruszył, tak bardzo był przyzwyczajony do demonstracyjnej, nic nie wnoszącej (z punktu widzenia konia) sympatii. Ktoś grał, ktoś tańczył, kto inny rzeźbił w drewnie następnego bezimiennego bożka, albo akt z obrazka pamiętanego dłońmi. Euforia falowała jakoś tak sinusoidalnie, falami i cyklicznie i była chyba odrobinę na wyrost, może z powodu nieustannego jej dokumentowania, bo przecież kto to widział śmiać się i nie mieć na to żadnego dowodu, czy alibi. Taki dzień może być środą, albo piątkiem, bo to nie ma żadnego znaczenia - taki prosty i codzienny, niemal jak kromka chleba na śniadanie.