Pierwszy krok.

Stagnacja nie jest tym stanem, który mógłby być naturalnym w przyrodzie, czy w życiu – podobna dolegliwość dotknęła również literki – pieczołowicie wklejane na serwer Onetu przez lata. Wszystko po to, by jednym, uprzejmym komunikatem stać się bezdomnym i szukać nowego kąta dla starych treści. Karma – nikt nie obiecywał, że sprzyjać będzie i kwitnąć jako te japońskie wiśnie.

Siadam lekko nerwowo, trochę niepewnie, przymierzam się, jak w nowym siodle będzie, gdy odciski na tyłku mam po tym starym. Pognali mnie precz i w ramach eksmisji dali chwilkę na spakowanie tego, co pakowania wymagać by mogło – może się uda, a może nie – nie wiem, lecz na płacz czasu już brak, bo przeprowadzka w toku i kto wie, czy na dziewiczej ziemi nie przyjdzie się położyć i oswajać ją z wolna, jak puszcze nieprzebyte i wrogie, mrokiem porośnięte powyżej krzyku.

OK – myślę sobie – poradzę, w końcu zdarzało się już, historia pamięta wygnania i powroty, zsyłki i wędrówki ludów – a ja w całkiem sporym stadzie szamoczę się szukając miejsca, w którym osiąść się uda i ukorzenić. Może za późno nie jest jeszcze. Może za tym lasem, który na horyzoncie znajdzie się miejsce na bujany fotel, fajkę z korzenia wrzosu i szklaneczkę czegoś, co reklamować się może publicznie dopiero, kiedy dziatwa oczy zmruży.

Wciąż tam, chociaż już tu. Zabrałbym ze sobą wspomnienia – jeśli tylko dam radę, jeśli sprzyjać będzie los, tak zrobię, jeśli nie – wstąpię na pionierską ścieżkę terra incognita i kagankiem po oczach i wici beztroskie rozsiewać maciejką pachnące, albo balladą przy wieczornym ognisku, gdy żar pomarańczowy zacznie kryć się pod białym, miękkim popiołem.

Zostawiam za plecami mocno już przykurzone lustro – do przeszłości i przyszłości puszczam oko – i zuchwale krzyczę „naprzód” – choć wiem, że ta buńczuczność jest odrobinę na pokaz. Ale za czas jakiś stanie się prawdą objawioną – tak sądzę, gdyż skłonności do nadinterpretacji w wyniku przeprowadzki nie zgubiłem wcale.