Zdumienie zroszone deszczem.

Gołębie odpowiednio długo mokły odgórnie, więc postanowiły nie rozdrabniać się dłużej, tylko gremialnie osiadły w kałuży niczym stado kaczek i po linie wyporności organizmów, zdefiniowanych tłuszczem podskórnym, zanurzyły się w tym mizernym akwenie. Niezbyt głęboko, bo kto widział tłuste gołębie? – można wręcz domniemywać, że to dietetyczne danie nic wspólnego z golonką, czy boczkiem nie mające wspólnego. Ani z żółtą łodzią podwodną – ta wybrałaby sąsiedni akwen, który zaczyna już przypominać górską rzekę położoną pośród kamieni – w tym konkretnym przypadku są to pozostałości kocich łbów, jakieś resztki kafli z pieca, cegły i dachówki, ale całość wystarczająco mętna, żeby każda łódź podwodna mogła udawać żółtą. Ta zanurzona wciąż nie oddycha i bąble powietrza przynosi nieustający opad, a nie wydech z owej łodzi. Gawrony kontemplują okolicę z wysokości klonów i w ich przypadku lokalizacja jest świadectwem hierarchii, a nie upodobań – arystokracja siada bliżej nieba, plebs zadowolić się musi widokiem ziemi. Ludzie wsobni, nieciekawi, schowani w widnokrąg parasoli, no chyba, że fizjologia wezwie pod płaczącą wierzbę, wtedy radość maskowana wychowaniem potrafi rozedrzeć na chwilę chmury. Pani z uśmiechem jak dwie cząstki mandarynki, przypomina mi o inżynierii genetycznej i zastrzykach napęczniających ciała, w celach zupełnie niezrozumiałych, w obliczu nieustającej sesji odchudzania się – ratunku!!! O co chodzi? Odchudzać się, żeby wypełnić się silikonem? Patrzę przez okno na wczorajsze dziecko zwalczające dobrostan własny – dziś jest piękną, uśmiechniętą kobietą, która pogodziła się z trzema wymiarami. Ilekroć widzę – z szacunkiem i radością kłaniam się w gratulacjach, bo piękna jest w swoich naturalnych, niecenzurowanych wypukłościach.