Rodzynki w próżni.

Czas zwolnił i uwięził ludzi. Zdumiewające, że udało mu się oczyścić Miasto z owych ssaków tak doskonale, że tylko w nielicznych otwartych sklepach monopolowych zasypiali z nudów sprzedawcy krótkotrwałych złudzeń. A wiatr wyje z rozpaczy i szarpie jakieś reklamówki, puste gałęzie i bezdomnym psom tarmosi futra, jakby szukał pcheł. Słońce wychyliło się na moment spoza poszarpanych, kolorowych chmur, ale kiedy położyło się na zmurszałej elewacji kamienicy, zadrżało z zimna i uciekło. Na dodatek, uciekając ukradło kolory. Sroki złorzecząc poleciały świeżym tropem, jednak rozsądnie nie wróciły, tylko zostały tam, dokąd poszło słońce wraz z kolorami. Wrony też próbowały, ale wiatr wyginał im skrzydła i nie pozwalał osiągnąć właściwej trajektorii, więc zacumowały gdzieś na dachach po zawietrznej stronie komina. Rozglądałem się i szukałem, bo świat pozbawiony fantazji ludzkiej wydaje się przewidywalnie monotonny i zrozumiały, a jeśli nie, to wyłącznie z przyczyn związanych z ignorancją patrzącego. Jakaś młoda pani w obowiązkowej czerni czubkiem buta wyrażała swoje zainteresowanie panem, który reflektorami samochodu oświetlał jej drogę do furtki, a sam bawił ją rozmową, wspinając się wzrokiem po kolanie odzianym w rajstopy, jakby wiedział, że tym razem nie osiągnie nic więcej, więc z dyskretną rezygnacją prześliznął się po materiale spódniczki wcale nie spiesząc się i kontynuował mozolną wspinaczkę oczywiście czarnym kadłubkiem ku ciemnym oczom pod czarną grzywką. Alkoholizowana euforia eksplodowała znienacka w czeluściach podwórka zapomnianego przez włodarzy miejskich i chyba skróciła nabożeństwo, odbierając misterium cud intymności.