Konkwista.

Nie mieszczę się obok ciebie. Zupełnie tak, jakby twoje JA wypijało soki i powietrze z całego dostępnego otoczenia. Duszę się w pomieszczeniach, w których się rozpychasz niepozornie, ale bezwzględnie. Niemal słyszę, jak dotykasz zakamarków własną wolą i opinią, jak karcisz każdy, nawet niewypowiedziany pomysł słowem bezlitośnie zimnym i zdecydowanym. Ściany stoją przed tobą na baczność i boją się westchnąć, bo krzykiem wymusisz karność, podłogi nie śmią nawet drgnąć pod twoją stopą. Myśli pierzchające po kuluarach tracą barwy i znaczenia, żeby osiąść kurzem braku istotności. Przeźroczyste, banalne i martwe.

Wychodzisz… Co z tego, skoro sfora twoich aspiracji nieustannie przeszukuje kąty i wspina się na meble, żeby znaleźć niewidzialne, żeby kagańcem schwytać nieuczesane i zniewolić, lub skazać na agonię. Myśli o oczach krwią nabiegłych osiadają na parapetach i strychach szaf, żeby z ich wysokości monitorować posłuszeństwo. Przenikają ściany gładziej od promieni gamma, wysłane z misją niczym krzyżowcy uzbrojeni w dekalog i żelazo, aby namaścić zewnętrze jednym hymnem pochwalnym i jedną ideą godną uwielbienia. Trwają Cerberem nie pozwalając na cień krnąbrności, na fantasmagorie i złudzenia. Na inny odcień zieleni w oczach nawet.

Wielokrotnie próbowałem iść z tobą, albo raczej za tobą i patrzyłem, jak świat kurczy się pod twoim wzrokiem, jak zaczyna się łasić i przymilać wiernopoddańczo. Jak widnokrąg zasysasz w siebie, niczym przez ucho klepsydry i wypluwasz za plecy już nieistotny, pogodzony z losem i na twoje podobieństwo uczesany. Perspektywą chciejstwa potrafisz schwytać każdą z dróg, choćby biec miała w inną niż potrzebujesz stronę, choćby uciekała i kluczyła w meandrach i podcieniach. Butem depczesz jej ogon i zanim zacznie kwilić już ją zarażasz doktryną nieskończonego EGO, żeby usiadła na zadzie i z wiernością bezwarunkową dożywotnio ci służyła.

Szukałem miejsca, w którym twoje światło powstrzymane zostanie murem obojętności, ignorancją, czy choćby lekceważeniem, jednak światopogląd i apetyt ciekawości masz nieograniczony chyba. Kładziesz się tą niepohamowaną ciekawością dookólnie, dogłębnie i wzrokiem przeszywasz czeluści, o których ja nawet domysłu nie mam, tylko widzę zmarszczkę na twoim czole, kiedy pracujesz nad niepokornym fragmentem rzeczywistości bieżącego, lub obcego świata, aż jego wiernopoddańczość nie wygładzi ci czoła, gdy lennikiem się stanie ów świat i w jawnej uległości się ukorzy.

Próbujesz mi pokazać, że można, że trzeba, że tak jest lepiej, albo nawet dobrze. Palcem mi pokazujesz, bo tępego wesprzeć trzeba azymutem, żeby wiedział, którą stronę świata nierozumnym zachwytem ma pobłogosławić, bo pośród niekończącej się wielości zdarzeń gotów byłby zachwycić się chorym detalem, zamiast naprawioną ideą. Próbuję patrzyć i opiewać sukcesy nieustające, to polerowanie świata rozczochranego twoim niezauważeniem do chwili, kiedy położysz na nim dłonie, wzrok, czy myśl gorącą. Tak wiele już restaurowane zostało, mnóstwo zdarzeń i drobiazgów pała świeżą doskonałością i w albumach pyszni się pomnikiem na chwałę twoją uwiecznione fotografią.

Dziś… nie dałem rady wyjść z tobą. Dziś nie znalazłem siły, aby grzać się w twoim cieniu i patrzyć jak naprawiasz świata otchłanie, jak mozolisz się, aby jutro mogło nadejść słoneczne i rozgwieżdżone. Podniosłem swoje oczka malutkie, żeby dosięgło je zauważenie, lecz przyszpilasz mnie do podłogi pogardą, plujesz mi w twarz za tę niesubordynację, za słabość, za brak konsekwencji… Zostawiasz wilki na straży żeby mi coś głupiego do głowy nie przyszło i garść poleceń do realizacji na już, na wczoraj. I tak wiem, że nie udźwignę, że skalam dzieła własną niedoskonałością i popełnię czyn wymagający twojej ingerencji. A przecież nie umiem odmówić. Dendryty twojej woli oplatają mnie, pacyfikują i niewolą. Zostaję, kiedy wychodzisz zbawiać świat… a może wszechświat? Kto pozna granice twojej zawziętości.