Aromaterapia.

Na rogu ulicy uwija się chudy gość z brodą, w której kryją się pajęczyny. Gość z włosem rozpierzchniętym ekstrawagancko na wszystkie strony świata i ogorzały. Tak – zdaję sobie sprawę z dwuznaczności tego słowa i jest to dwuznaczność zamierzona - adekwatna do spostrzeżenia. Smagła cera latami modelowana przez wiatr i wódkę pitą gdzieś w ustroniu nad rzeką, pośród traw dziczejących, w towarzystwie jemu podobnych. Dziś wiechciami bzu za grosze usiłuje skusić siwiuteńkie babuleńki, które nie sięgną same do kiści pachnących upojnie, albo odwagi nie mają ułamać gałązki, więc kupią, bo… – nie można zrezygnować z wiosny tylko dlatego, że kości kruche, a mięśnie reumatyzmem pogięte nie pozwalają podskoczyć wystarczająco, żeby sięgnąć aromatu i zabrać do domu, a przecież on lada dzień będzie wspomnieniem i każe czekać na siebie znowu rok. Kosztuje? – trudno! Najwyżej – jeden plasterek taniej kiełbasy mniej się kupi w tym tygodniu, ale kiść fioletową lub białą wziąć trzeba, żeby wspomnienia odświeżyć i kilku wieczorom przypomnieć westchnieniem dni, które czas już wypieścił, wypolerował, oczyścił z niedoskonałości i pozwala uśmiechać się tajemniczo do chwil idealnych… Dziś idealnych.

Ulice od stóp do głów wyperfumowane zapachem skradzionym drzewom kwitnącym – to wiatr rozsiewa dezodorant pracowicie usiłując przykryć asfaltowe smrody, jełczejące i gnijące chmury powołane do życia ukiszonymi w kontenerach śmieciami, psimi kupami schnącymi w porannym słońcu, spoconymi ciałami przechodniów spieszących z, albo do codzienności. Smród wilgotnych, zagrzybionych piwnic kryje się zawstydzony w zakamarkach i podcieniach, ale słoneczne promienie polują na niego bezwzględnie i miotając ciepłem zmuszają do odwrotu pomiędzy zmurszałe od wilgoci cegły, za baldachimy dojrzałych pajęczyn i w mrok, którego słońce już nie sięga, a światło żarówki mogłoby, gdyby ta nie została skradziona tak dawno, że nawet cegły nie pamiętają własnej cery. Nawet zapach świeżego pieczywa wiatr pokrył warstwą kwiatowej nuty. W wózku śni błogie sny osesek, którego smoczek dyskretnie opuścił wytrząśnięty z ust na nierównościach chodnika, więc tylko go liże, ledwie sięgając czubkiem języczka przez sen słodki do tej gumy umordowanej dziąsłami nie znającymi jeszcze zębów. Jazgot gumówki tnącej zbrojeniowe pręty wytrąca mnie z zadumy porannej. A słońce przedziera się przez blade jeszcze listki brzozy i zajączkami maluje podłogę umykając przed kocią łapką szybciej, niż zrobiłaby to polna myszka. I na sośnie próbuje świeczki zapalić, dzięki czemu sosna uwodzi nawet czarne ptaki, przez co zostaję sam na sam z dylematem - czy ptaki mają węch?