Rien ne va plus.

No i się stało! We mnie myśl urosła tak nieuczesana, dumna tak bardzo i pyszna, że zawstydziłbym nią nawet Absolut, gdyby raczył się objawić. Czemu nie? Dziś ustanowiłem dzień, w którym pożeram rekiny ludojady na surowo, głaszczę lwy i sypię im w miski kitty cat w ilościach hurtowych, żeby później patrzeć, jak nażarte wylegują się na parapetach w kwietniowym słońcu. Prysznic wziąłem dłuższy niż niezbędny dla higieny, żeby nacieszyć się niedyskrecją wody spływającej po mnie strumyczkami, które żadnego nie znają wstydu i religii innej niż boska grawitacja.

Włochatym ręcznikiem szorowałem ciało do różowatości gorącej, bo brązem po zimie nie dysponowałem w żadnej, nawet wyrafinowanej i subtelnej odmianie, skrupulatnie goliłem i strzygłem nadmiarową sierść piętnującą mnie jako produkt odzwierzęcy – niemal do boskiej gładkości pielęgnowałem siebie, aż odpływ kanalizacji powiedział brutalnie - „dość!” Wyszedłem z wiadra wody, z miski płynnej rozpusty i pokalałem nagością otoczenie. Prywatne do krwi, ale jednak. Pokalałem ściany pokoju i kuchni, sypialni i przedpokoju – chciałem pokalać living room, ale nie dysponowałem przestrzenią o tak dumnej nazwie. Nawet (wiem, to odrażające…) garderoby nie posiadałem i garderobianej, przy której własną nagość mógłbym niezdecydowaniem własnym uraczyć i zmitrężyć przedpołudnie na deliberacjach, czy mój teraźniejszy „image” bardziej pasuje do turkusowej nieskończoności, czy bladej szarości aż po świt, a może uniwersalnej czerni porzuconej dyskretnie o krok przed pościelą pośród obuwia szczycącego się włoskim pochodzeniem.

Mógłbym w siedemnastu drgnięciach lustrzanych powierzchni zbadać wzrokiem krytycznym, czy (oby nie!) nie wyrosła mi na tyłku pomarańczowa skórka, chociaż unikam owocu, od kiedy usłyszałem o jego szkodliwości dla moich pośladków. Mógłbym „kurze łapki” zlokalizować pomiędzy uszami, a okiem, lecz przecież – nie jadam drobiu, a jajka, to tylko na Wielkanoc, więc może… (od wszelkich nieszczęść uchowaj mnie Panie…), więc może nie… Mógłbym przyjrzeć się, jak dalece odbiegają moje szpony od kształtów idealnych i napiętnować je barwą godną zauważenia przez istotę o smaku subtelnym i wyrafinowanym.

Zamiast tego utonąłem w powodzi kremów, odżywek, mleczek, perfum, a zegar wskazywał nieśmiało, że dzień lada chwila się skończy, a ja wciąż pomiędzy kredką, a kreską, pomiędzy pudrem, a żelem, malowany pędzlem tak subtelnym, że nieomal wirtualnym, barwą w pyle podkładów, róży, pudrów, o ziarnie nieskończenie małym, mizerotą, pyłem marnym, nieistotnością dyskretniejszą od konsjerża, co szczyci się pięćsetletnią, angielską tradycją.

Siedziałem w oku trzech luster, a szafa zerkała bezczelnie czwartym, wprost spoza drzwi niedomkniętych, kiedy nagością nieprzyzwoicie jasną, otwartą i niedwuznaczną wypełniałem przestrzenie lustrami powielane, z chłodem niegodnym wręcz tego obrazu. Przecież powinny się spalić! Spłonąć wobec mnie nagiego! Zachwycić się i zdechnąć z braku powietrza, a one…

Nic! Prymitywne, dosadne i bezwzględne – „pewnie mają inne preferencje – pomyślałem – inaczej nie dałyby rady zachować spokoju wobec mojej nagości, która na samą myśl o własnej beztrosce poczuła się zobligowana do erekcji – przecież erekcja też chce się powielać, chce dostrzec walory lustrami zwielokrotnione, by marzyć o podobnym spełnieniu „na jawie”. Chce zaistnieć wobec wszystkiego, co przekroczy granice wstydu i konwenansów. Chce stać się wspomnieniem, którego mogło nie być całkiem, które nie stało się oczywistością, tylko dlatego, że ja…

Deliberowałem przed tą triadą luster, plus partyzantką spoza drzwi niedomkniętych kwilącą cicho, lecz tamtą po macoszemu traktowałem, bo – wiadomo – „omne trinum perfectum”, a trójca idealna przede mną powielała mój nieidealny wygląd, kpiąc sobie z moich wysiłków. Niech sobie kpi – ja swoje wiem – na obraz zostałem stworzony, więc na pewno godny jestem uczuć innych niż pogarda, niż obojętność, czy lekceważenie. Wiarą gotów byłem spalić nie tylko lustra trzy, ale i drzwi wraz z intymnością pośród ścian zawartą.

Telefon, który mógłby dać mi orgazm, jeśli tylko ktoś popracowałby jeszcze chwilę nad żywotnością jego baterii objął mnie ramą, w której mieściły się damy objęte prostokątem ramy, z każdym możliwym futrzakiem, za to bez bielizny – zupełnie jak ja teraz. Siedziałem nagi tak bardzo, że nie miałem ani sierści, ani potu na sobie nawet – przydałaby mi się jakaś Lonia (może nawet skandynawska Loesje) z rodu Vincich, żeby zapewnić mi nieśmiertelność w tajemnym uśmiechu, ale z braku utalentowanej osóbki machnąłem kciukiem auto-promocyjnego fotosa o odrażająco brzmiącej nazwie: „selfie”…

Ech! Wart byłem chyba czegoś więcej, jednak żadna artystka obiektywu wciąż (jeszcze) nie zaprosiła mnie, żebyśmy wspólnie „portfolio” budować poczęli i kampanię w świecie pożądania fizyczności. Nawet profan o aspiracjach do mnie nie zajrzał żaden – tzn. żadna, bo mam dość skrystalizowane podejrzenia, że męskością potrafi zdjęcie nasączyć wyłącznie osoba płci odmiennej – może być kobieta, ale na pewno nie samiec alfa.

Trwałem, kiedy lustra lizały moją nagość. Usiłowałem zerknąć w głąb siebie i sprzedać się, żeby nie wyjść na tanią dziwkę. Autopromocja, PR, poszukiwanie wartości i celebryckie „istnienie”, zamiast rzeczywistych wartości. W końcu resztki rozumu, których alkoholem i innymi używkami spalić nie zdołałem podpowiadają mi ciąg dalszy, na bazie retrospekcji świata pozorów. Przykładowo – pani, która na wejściu programu wstydziła się na jakiekolwiek pytanie odpowiedzieć (dowolnie aseptyczne), na koniec pytała się, czy fryzurka intymna powinna być w „łysym” kolorze, czy też w zaniku absolutnym czai się niedyskrecja i trzeba zachować minimum intymności w krzaczkach stylizowanych na kwiatowe akcenty, a całość podkreślała demonstracją z wielobarwnymi, rozlicznymi prototypami, pośród których ekstrawagancja zawstydzona kuliła się po kątach nad własną pospolitością.

Usiadłem, chociaż siedziałem. Zerknąłem, chociaż widziałem. Otworzyłem edytor tekstu i mimo, że dłonie drżały zacząłem pisać ogłoszenie:

Sprzedam się. Moją cnotę wątpliwą sprzedam, ale nie tanio. Sprzedam, lecz jeśli chcesz kupić, to porzuć przywiązanie do doczesności i weź mnie wobec tych, którym spełnienie nie będzie dane. Stań w szranki i wygraj z tą rudą spod piątki, której się wydaje, że rozumy zjadła, wygraj z tą, co mieszka pod miastem na stu hektarach i sypialni ma tyle, że nie potrafi wcelować do łóżka zagrzanego pożądaniem i oczekiwaniem na jej tyłek sfatygowany półwieczną walką o dostatek. Kup mnie dla siebie na wyłączność, na chwilę, która iluzją będzie, bo niczym więcej, jak palców oblizaniem po tym pączku w lukrze utopionym, kiedy tobie nawet rucola szkodzi nadmiarem kalorii.

Sprzedam moją cnotę niepewną i wątpliwą, wielokrotnie naruszoną, choć za każdym razem szczerze. Nie tanio. Lecz do tej pory bez poparcia kodeksem cywilnym, bez notariusza i ginekologicznej opinii. Czyli prawnie dziewiczą i niepokalaną, chociaż dojrzała nad miarę, z tej bezpańskości wobec prawa. Bez szampana, lecz pośród świec, czy co tam sobie roisz we własnych mrocznych być może marzeniach. Sprzedam cnotę używaną, lecz nie wyświechtaną, traktowaną zgodnie z konwencją genewską i daleką od afrykańsko-wojennych dolegliwości, bez azjatyckich podłości skrywanych pod dywanami za jedyne pięć dolarów, jeśli tylko na tyle cię stać. Sprzedam się, lecz zanim to zrobię – chcę dać ci świadomość, że staniesz w szeregu, w zwarciu z głodną połową świata, dla której oferta być może pierwszą będzie. Tą połową, która jawnie przyznać się nie zdoła i prędzej krtań wygryzie niż powie – mee too…

Kto wie, czy nie jesteś pierwszą, która zwróci światu to, co dostała. Dostaniesz rabat – ode mnie. Jeśli tylko przyznasz się, ile zapłacił zwycięzca i triumfator w wyścigu po twoją cnotę. Stać cię na takie wyznanie? 10%? 20%? Kup mnie – może wspólnie wypłaczemy własną głupotę. Może wyprasujemy wspólny cynizm do niezłomności i urodzimy światową potrzebę negocjacji bliskości. Na dożywotni kredyt. Na odsetki od miliardów naiwnych.

Stać cię? Zostaniesz dziwką jak ja? Zapłacisz za wzajemność? A może stać cię na całość – kup mnie, bez znieczulenia. Chcesz tego? Stać cię? Krupier już kręci krzyżem ruletki… Avec?