Idę - ale wrócę. Mam nadzieję...

Dziś dzień taki, że mam ochotę na uczucia niezaborcze. Takie, które pozwalają samym sobie trwać pomimo. Pomimo wszystko i wszystkich, takie, co niczego nie oczekują – zupełnie jak dzień, który przychodzi dziewicą i nie chce od świata nic więcej, poza tym, żeby pozwolił mu trwać. Cynik zauważy, że świat nie ma tu nic do gadania, ale dzień również nie „zapowiada się”, jako wiekuiście napiętnowany wielkością – podobne chmury, podobne opieszałości i wrażliwość. No i wszedłem w ten dzień, tak jak wchodzi się w każdy inny, a chociaż życie bogate, kiedy historia rozpasana po kres zmysłów – dzień nastał prozaiczny. Zwyczajny, nienachalny. Pani pulchna jak bułeczki którymi raczy klientów sprzedaje chleb, pani od nałogów sprzedaje nałogi wpatrzona w rentowność przedsięwzięcia, gołębie wpatrzone w przyzwyczajenie nie zauważają kromki chleba leżącej trzy kroki poza ich codziennością. Otwieram się na świat, a on chyba próbuje wniknąć we mnie, bo słońce zewnętrznie zgasło, kiedy ja wciąż niosę uśmiech w sobie. Omijam hałas wiertarki, omijam powszednie czynności po sąsiadach rozsypane i cieszę się, że trwa dzień. Nie inny, nie lepszy – po prostu dzień. Chyba dotknę go własną istotą, co niezbyt istotnym będzie, bo takich jak ja parę miliardów świat niepokoi własnymi ideami. Niezorganizowaniem i nieprzewidywalnością. Jakie szczęście, że świat jest pobłażliwy dla maluczkich. Jakie szczęście, że maluczcy są tak rozmaici. Idę – pocieszyć się innością – zapewne ją spotkam. Poszukam życia  - tego prozaicznego i pięknego w powtarzalności.