Czego nie zobaczysz - dopowiedz sobie. Tylko uśmiechnij się wreszcie.

Gdybym miał tę panią opisać, to powiedziałbym, że delikatna, jakby się nią Dostojewski zachwycał pisemnie - szczuplutka, wysoka, w okrągłych okularach. Bardzo dyskretnie dygnęła przed ladą z ciasteczkami, ale do domu zabrała zdrowie chleba czarnego i szorstkiego od ziaren, czy trocin. Zabrała go cichutko, z westchnieniem równie niepozornym jak ona, pomimo życzliwego uśmiechu pulchniuteńkiej sprzedawczyni, która dobrym humorem, bez strat własnych, mogłaby obsłużyć całą Kambodżę, albo ze dwa nie największe stany USA. Kolarstwo chodnikowe odradza się. Panie w kaskach, grubych kurtkach (!!!) i goglach penetrują miejskie nierówności na górskich rowerach, które w życiu gór nie widziały i zapewne nie zobaczą, ale siły mizerotom odbierają masywnością, wagą i oponami o bardzo dużych oporach toczenia. Panie, raczej niepewnie, przeglądają się podczas niespiesznej jazdy w licznych witrynach i nie wiem - zakupy chcą zrobić okazyjnie, czy też sprawdzają jak pięknie im w granatowym kolorze. Młody facet usiłuje oswoić kundelka z chodnikowym słupkiem, bo w kiosku psina nie jest mile widzianym klientem. Może dlatego, że ma dość frywolny stosunek do czasopism i gotowa „olać” nawet te, co farbę wykorzystują do propagowania żeńskiej zazwyczaj nagości, wymodelowanej skalpelem i wypełnionej polimerami dalekimi od podejrzeń o naturalność materiału – w każdym bądź razie – przyroda nie przypomina sobie, aby coś podobnego była uprzejma wytworzyć, chociaż robi co może, żeby świat wypełniał się rozmaitością… Żeby w ogóle się wypełniał…

Zaraz potem dotknęła mnie sugestia-pytanie. Gdybym tak pośrodku chodnika i dnia przystanął, i w ferworze pochopności klasnął w dłonie… Nie – nie zrobię tego absolutnie, to wyłącznie dywagacja stagnacji (zaprzepaściłem szanse na ekspresję zewnętrzną z powodu tzw. "dorosłości") – ale, gdybym klasnął w dłonie na środku chodnika, tak żywiołowo, donośnie, jak delfin potrafi klasnąć ogonem o powierzchnię basenu, żeby kolejna sardela opuściła plastikowe więzienie wiaderka wyruszając w ostatnią podróż szlakiem układu pokarmowego… Świat mimochodem zatrzymałby się na moment (typowe zachowanie świata w obliczu fanaberii i rozpasania), a co potem wydarzyłoby się pozostaje zagadką. Albo dostałbym nominację na „czubka roku”, albo ktoś nerwowy za trzecim podejściem wybrałby wreszcie „112” i stałbym się dylematem służb wszelakich, które musiałyby wertować kodeksy, czy stanowię bardziej zagrożenie ekonomiczne, polityczne, czy obyczajowe, oraz to, z jakiego paragrafu należy mnie izolować od społeczeństwa.