Nieuzasadniona życzliwość dla świata.

Jeśli pani w piekarni, z wytatuowanym wysoko na ramieniu wielobarwnym lwem, z powodu wiosny eksponuje go w pełnej krasie, od siebie dokładając permanentną mimikę lwią, podskórnie sterowaną wyćwiczonymi mięśniami, to ja tylko zgadywać mogę, czy jest deklaracją, przywiązaniem, a może zaledwie marzeniem. Z tego niezdecydowania mija mnie kilka pań z dojrzewającym wdzięcznie życiem i dziewczyna w miękkich pantoflach, której do kobiecości już chyba tylko towarzystwa brakuje. Psie przyjaźnie zbiorowo zawiązują się podczas porannej toalety, a sprzątaczka niewzruszenie sprząta objawy, żeby trawa mogła wyrosnąć. Pani od nałogów wiesza kolorowe podwyżki na półeczkach z kolorowymi trunkami. Siwowłosa pani piękniejsza od wiosny uśmiecha się pobłażliwie i z wielką delikatnością na widok świata, który dzisiaj mógł ją opuścić, więc drżącą rękę wyciąga do niego w podzięce i szuka ciepła ostrożnie mijając szczeliny w popękanych płytkach chodnikowych – może nawet gra w klasy i śmieje się do wspomnień, kiedy kucyki miała i piegi na uśmiechniętej pod niebo buzi. Pani w wypracowanej czerni z celową niedokładnością sznuruje młodziutki biust, żeby i on nałapał odrobinę zmysłowości, bo zapewne stęskniony już swobody, o którą latem zdecydowanie łatwiej. Szpak wydziobuje jakieś szpacze sprawy z sosnowego pnia, a gołębie poniżej drepczą w kółko z niecierpliwością. W drzwiach sklepów stoją zniechęceni sprzedawcy we wszelkich możliwych płciach i wieku, niespiesznie paląc papierosy z braku klientów. Niektórzy ponoć pracują, co można rozpoznać po zamaszystych ruchach i trzaskaniu drzwiami samochodów z logami nie wyglądającymi na dane kierowcy (GIODO czuwa), czy reklamę ich talentów(tu czuwa chyba US, żeby daninę od obywatelskich umiejętności pobrać skutecznie i bezapelacyjnie).

Jeśli uśmiechnąłem się mijając ciebie – nie dziw się – dzień wart jest uśmiechu, choćby anonimowym miał być i rozpłynąć się w hałasie cywilizacji obojętnej.