Dzień małych ludzi.

Żeby być bliżej precyzji – małych wzrostem, bo na pewno nie sercem. W rynku pisklę wędrowało samopas kaczym kroczkiem, bo mu pielucha nie pozwalała na więcej. Uciekało toto w świat po kocich łbach, a stabilność miało wątpliwą. Ostatecznie grawitacja przekonała człowieczka do kocich łbów, by przytulił się czymś więcej niż malutkimi stópkami. Wtedy ujawniła się najważniejsza zaleta pieluchy – przyziemienie było w punkt i na miękko. Łatwo było rozpoznać po niekłamanej satysfakcji z jaką lądowanie się zakończyło – bez telemarku co prawda, ale to nie sezon. Były też mniejsze maleństwa ciasno upakowane w kobiecych brzuszkach. Zapewne równie ruchliwe, bo przytrzymywane były oburącz, żeby podczas ekwilibrystycznych ćwiczeń nie spowodować kolizji w wąskich drzwiach sklepu, na co przyszłe mamy reagowały czułym uśmiechem. Jakieś maluteńkie „dlaczego?” wystrzeliwane rytmicznie towarzyszyło parce strapionej szybkostrzelnością potomka, jakieś dziewczynki w sukienkach w kwiatki podskakujące w rytm wyliczanki. I tylko maszerujący budda w krótkich spodenkach, klapkach włożonych na bose stopy zaburzył koncert niskopiennych ludzi. Spiął ostatnie sześć siwych włosków gumką z tyłu głowy zdecydowanie mocno – wydaje się, że usiłował w ten sposób przesunąć zmarszczki znad oczu gdzieś dalej, żeby własnoocznie się pozachwycać małoletnim światem.