Intymność w dywanie zaklęta.

Metalowe kwiaty w wazonie więdną z braku zauważenia, a Ty przechodzisz pomimo, jakbyś chciała im powiedzieć, że ich czas minął, że można je wyrzucić, że cała istotność zwietrzała już i przestała się liczyć. Niech rdzewieją w niegościnnej atmosferze. Nawet szkło wazonu matowieje pod twoim wzrokiem pełnym uczuć nieżyczliwych, wygasłych jak starożytne wulkany, choć wciąż noszących domyślną erupcję w kolejnym nawrocie gniewu.

Pozwoliłaś im więdnąć pośród jadowitej, dotkliwej obojętności, nie do końca ubrana, z resztką rozmazanego makijażu i bosa, malujesz zmarzniętą stopą na dywanie labirynty nieodgadnione. Bez świadomości, bez ognia i pasji. Po prostu – paluchem chwytasz perłę czasu i utykasz ją pomiędzy geometryczną klamrą, a indyjskim kwiatem maszynowo wyprodukowanym gdzieś pod Stambułem.

Spoza niedomkniętego okna skrada się ptasi śpiew i niepewny cień śniadania, które sąsiad naprzeciw szykuje bez pośpiechu, chociaż (znowu) jest po nocnej zmianie i powinien kłaść się spać, lecz jeszcze łyk kawy i jajecznica, a ty dotykasz go wzrokiem zimnym tak bardzo, że odsuwa talerz, bo zimne jajka jeść, to przekleństwo. Odsuwa z niesmakiem, lecz kawy kubek zachęcająco unosi w twoją stronę i próbuje uśmiechem zaprosić na chwilę beztroski – studzisz i ją… zamrażając mimochodem stojące na jego parapecie orchidee.

Na twojej ścianie dogorywa nieznajoma pani w sepii, w torturach wymyślonych umysłem malarza wije się w ramach bogatych, międzywojennym optymizmem naznaczonych. Obok wegetuje roślina, której życiową codziennością powinna być któraś z Ameryk, a nie twój kredens zapodziany na europejskich peryferiach. Kurz schodzi ci z drogi i chociaż wiruje z niepokoju, to jednak położy się wreszcie na poduszkach niepościelonego łóżka, przyklei do scen z wczorajszego serialu, który nie potrafi się skończyć nawet, więc kurz jest mu niezbędny i ten twój przez monitor telewizora usiłował wyemigrować i urzeczywistnić nabrzmiałą sterylnością nowelę.

Drobiazg ludzki pośród piszczącej beztroski przeżywa wielkie, poranne uniesienia w obliczu małych zdarzeń – ty żyjesz pośród braku zdarzeń, a uniesieniem dysponujesz zaledwie jak opcją nigdy nie używaną. Noga drąży tunele wcierając naskórek w wielobarwny dywan, kołdra więdnie solidarnie z owocami zasiedlającymi stołową paterę od tak dawna, że niedługo mogłyby już korzenie wypuścić, a ty… zupełnie w innym świecie, nietutejsza, nieobecna.

Znowu nie spałaś. Znowu udawałaś aż po brzask, który miał nadejść i nie wytrzymałaś – zuchwale wpuściłaś do domu ciemność, wpuściłaś chaos i harmider nocnego nieba wymieszany ze studencką fantazją, żeby splotły się w niedopowiedzenie i ubrały w tymczasowość. Noc minęła nadaremno. Na krawędzi łóżka, na poduszce, która nie chciała pachnieć kimś, kim tej nocy właśnie powinna… nie chciała, bo pewnie nie zna tego zapachu, który z rzadka  na skórze przynosisz, kiedy cała jesteś tańcem spełnienia, a twoim uśmiechem można pomalować ściany i niebo po trzykroć – jednak nie dziś.

Dziś jesteś czarną rozpaczą i melancholią. Niespełnieniem i nadzieją zgasłą. Jesteś ideałem nieszczęścia, które nie zaklnie, ale dlaczego, to już sobie przypomnieć nie potrafi. Malujesz kolejny krąg piekieł na dywanie, a w kącie zdycha stos nieprzeczytanych książek, zeszłoroczne gazety, bo był taki czas, kiedy w gazetach szukałaś Boga, albo bóstewka choćby. A kiedy się okazało, że wszystko iluzją jest, to odepchnęłaś stos, byle poza zasięg wzroku i niech celuloza złote gody z kurzem obchodzi cichutko i niepostrzeżenie.

Za oknem słońce wstydzi się powiedzieć dzień dobry i chyba ma rację, bo twoja twarz jest jawną niezgodą na dzień, na przyszłość jakąkolwiek. Słońce głupie nie jest, swoje lata ma, więc otarło pot z czoła jakąś przepływającą chmurką i w kwantowym skoku poszło do razu do tej fałszywie-rudej zza ściany, która o poranku pluska w wannie wesolutko i śpiewa piosenki, które na weselach się śpiewa, kiedy panowie już zdejmą krawaty, a panie dyskretnie, pod obrusami  zmienią szpilki na bardziej wygodne buty. Poszło tam i zostało na dłużej, lecz nie chcę dywagować dlaczego.

Mieliłaś w ustach jakieś słowo nieistniejące, a oczami usiłowałaś przywołać obraz i zmaterializować go tu i teraz, lecz tylko suchymi łzami się zaniosłaś w poszarpanym westchnieniu, a makijaż popękał jak drewniany ołtarz sprzed pięciu stuleci. Na dywanie kwitł kwiat lotosu malowany wciąż paluchem zimnym, a wełna uciekała od twojej pieszczoty nastroszona jeżem zupełnie niegodnym owczego runa. Dzień kwitł bez ciebie i może nawet byłaś mu za to wdzięczna, choć wytrwale milczałaś i obdarzałaś świat ołowianym spojrzeniem, w którym burze mogłyby dojrzewać.

Dzwonek do drzwi zwiastował odmianę, aleś ją zlekceważyła. Listonosz, sąsiadka ponoć po cukru szczyptę, może sąsiad od orchidei zaniepokojony nieskończonością twojego oblicza przyszedł zapytać resztką odwagi… Zlekceważyłaś, a mandala na dywanie rosła rozetą w braku znaczenia i bezużyteczna. Ktoś drzwiami trzasnął, ktoś stłukł butelkę. Sygnał karetki zająknął się niedaleko, soczyste przekleństwo zawisło na płocie budowy – pchała się codzienność do ciebie, a ty ignorowałaś ją po kres pojmowania.

Zbyt odległa od tutaj, od teraz. Bosa, półnaga, rozmazana. Nie powiem brzydka, bo w tej naturalności wydajesz się oszałamiać prawdą. Wczorajsza taka, albo wczoraj skazana na samotność. Z niewyspaniem wciąż zanurzona w przeszłości niedokończonej spełnieniem, która powinna już zaszczycić karty kronik, a ty nadal w niej tkwisz i kroku do dzisiaj zrobić nie umiesz. Albo nie masz z kim. Zupełnie, jakbyś się wstydziła własnej niedoskonałości. A przecież – lepszych tu nie ma. Może tylko są bardziej bezczelni, lub zadufani w sobie. Może nie tylko ty czekasz, aż jutro wyciągnie do ciebie rękę i sprawi, że wczoraj stanie się teraźniejszością ciągłą i nieustającą. Wiecznością. Chwilą w której zamknie się każde pojmowanie, pożądanie i pragnienie. A metalowe kwiaty urodzą pachnące owoce.