Wieści z kuluarów (zapewne przekłamane wielokrotnie)

No dobrze – skoro pan gołąb (wg zasad tradycji zalotów stroną słabszą, czyli aktywną, zazwyczaj jest samiec, choćby parytety i inne współczesne modele współżycia usiłowały zaburzyć ową prymitywną rzeczywistość wyszukanym słowotokiem w poszukiwaniu precedensów) był w stanie podnieść coś, co w ludzkiej anatomii nazwałbym pępkiem lub najbliższym jego otoczeniem, do wysokości czegoś, na podobieństwo męskiej grdyki, to chyba jest to bezsprzeczna oznaka zakochania po same uszy (gdyby je miał, a jeśli nie, to do czegoś odrobinę powyżej uzurpowanego domniemania). I otóż rzeczony pan gołąb potrafił z onym pępkiem w gardle krążyć jako ten najzupełniej naturalny (i spragniony) satelita wokół spłoszonej i zawstydzonej samiczki (rozmiar XS) wytrwale i chrząkać znacząco (hmmm?), żebrać o jakieś groszki…? Grochówkę na wędzonce być może…? Coś takiego… Wstyd było podsłuchiwać, więc nie zrozumiałem do końca, bo językowym tumanem jestem i leniem niemożebnym, a zaraz potem przyjechała śmieciarka i zaczęła klekotać kontenerami tak zajadle, że wszystkie ptaki uciekły. Nawet wrony zwiały złorzecząc głośno i wyraźnie (przypomnę dla porządku, że językowo nadal jestem tumanem, czyli jest to bezczelne nadużycie, za co wrony drugoplanowo przepraszam, jednak ośrodek X-muzy czasem potrzebuje sobie pofolgować i winnego znaleźć, choćby był tylko fatamorganą, a w tym blogu hegemonem jestem JA). Dopiero teraz zauważyłem, że ostrokrzewy coraz intensywniej zrzucają staruszki-liście kolczaste bardzo i równie zeszłoroczne, żeby dla nowych miejsce zrobić, bo te już świeżym szczypiorkiem po oczach kłują i wolę palcem nie sprawdzać czy fizycznie również. Pani w piekarni poci się jawnie (skrycie zapewne też), więc za chwilę ucieknie „na papieroska” żeby choć odrobinę wiatr popieścił to, co świat ciepłych bułek oblizał słoną wilgocią lubieżnie – może ulgę przyniesie, a może uniesienie niespodziane zagości na rumianym obliczu? Artysta usiłuje namówić plastik manekinów do ćwiczeń, których najzdolniejsza tancerka z teatru Balszoj nie powtórzy, choćby sam Czajkowski z grobu powstał na wzór precedensu i ukląkł przed nią i ręce złożył do modlitwy, miejscowi Walonowie (gardzący rudą i Rudą również –uprzedzę, że niebezpiecznie jest pytać o powody) grzechoczą świeżym łupem, idealnie niemal czystego aluminium pozyskanym wprost z gardzieli okolicznych śmietników (krystalizacja w związku z akcesem do UE została tubylczo znormalizowana i pojedynczy kryształ aluminium rośnie do masy około 20 gram, czyli 50 kryształów na kilogram - w hurcie z grubsza 1, góra 2 euro) i tych, co wyszperane zostały w meandrach dziczejącej Rzeki, gdzie oko praworządności woli nie zaglądać z obawy o barwę owego oka. I miękkich tkanek również. Prawo woli demonstrować własną siłę, kiedy ma „przewagę ognia”. Trochę deprecjonuje to ów fach, kiedy naczalnik zdecydowanie mniejszy od pana Kościuszko wysyła na żer, żeby na tusz do drukarek wystarczyło, albo na karmę dla psów tropiących ponoć. Dygresje – znowu, ale nawet świat polityki uważa, że najważniejsze sprawy realizowane są w alkowej – cóż mi malutkiemu do światowych umysłów?