Kontrasty.

Pierwsze było dziewczę - zbudowane tak oszczędnie, że chyba tylko podstawowe funkcje życiowe miało wyposażone w absolutne minimum. O barokowych piersiach, czy pośladkach zapewniających amortyzację podczas upadków trzeba było zapomnieć, nawet okładziny mięśniowe zdawały się pochodzić z wyposzczonego magazynu. Dobrze, że nie wieje, bo gięłaby się bidulka jako te sosny mazowieckie zatknięte pośrodku niczego. Kolejnym stał się wysoki, zabiedzony brodacz, który nie wiem czemu wydawał mi się głodnym prawnikiem – może jeszcze nie całkiem prawnikiem, ale takim, który już wie, że studia skończy, a przez ładnych parę lat nadal będzie jadał w studenckich barach oglądając grosiki pojedyncze i wstydząc się, że brzuch śpiewa głodne pieśni nieustająco, bez wsparcia stosownym paragrafem. A pomiędzy tymi widzeniami ostatecznie przeszła (wyprzedzając brodacza) beztroska, długowłosa blondynka w białej bluzeczce, wyposażona obficie - wydawała się urągać własnym wyglądem owym wcześniejszym widzeniom, bo pięknie i na bogato sobie szła i żadnych wiatrów obawiać się nie musiała. Ostrokrzewy wymieniają zeszłoroczne, kłujące liście na świeże, strącając stare wprost na łebki gołębi, gdy te pochłonięte zalotami i walką o prymat w stadzie potrafią o karmie i ostrożności zapomnieć. Kwiaciarka w jednym srebrnym, a drugim czarnym bucie układa bukiet biało-różowych tulipanów i biec już chce tam, gdzie wolna od kwiatów zanurzy się w prozę dnia. A kwiaty? Być może ucieszą czyjeś oczy i dadzą nadzieję, albo chociaż pozwolą snuć się myślom w poezję ubranym. Sroka przygląda mi się spod oka, ale może to kieszonkowiec, który wzrokiem taksuje i przelicza wartość oczekiwaną pomiędzy chęcią kradzieży błyszczącej monety, a strachem przyłapanego złoczyńcy. Została w trawie, więc chyba wyglądam "groźnie", albo liczyć ptaszysko nie potrafi - ot nieudany egzemplarz (nie powiem durny, bo się wywodzi z rodziny krukowatych, które podejrzewane są raczej o nadmiar inteligencji).