Wyblakłe wspomnienia.

Dzień dojrzewa i tryska energią. Starsza pani wiąże bladoróżową smugę jedwabiu pośród włosów, żeby nie umknęły jej w ciepłym wietrze, choć siwiuteńkie bardzo. Inna – w kok spięła własne doświadczenia i chyba odrobinę ją one przytłaczają, bo nie ma siły zerknąć mi w twarz i tylko wypatruje zapodzianego grosika na szczęście pośród nierówności trotuaru – może słońce jej pomoże i zaświeci w sterane oczy nadzieją na dostatnie jutro, na diamentowe gody? Ostrokrzew pozazdrościł rokitnikowi i teraz wymieniają masowo listki na tegoroczne ścigając się, a zużyte zimowym czasem żółkną i opadają w wilgotną ziemię. Gołąb w czerń odziany ściga białogłową, lecz ta broni się gruchając zalotnie - chyba czeka, aż mu brzuszek spadnie i nabierze kondycji do zalotów, lecz ( poniekąd słusznie) nie uważa go za odrażającego z powodu nadwagi – w naturze to pochwała zaradności – chudzielcy (np. poeci i malarze) chodzą głodni i snują wiekopomne dzieła z niedostatku. Na sośnie rosną soczyste świeczki, w pojemniku na kubaturowe śmieci od brzasku trwa przegląd, bo ktoś szafę wyrzucił wraz z zawartością i już po klepisku snują się podomki stuletnie, i nocne koszule, których niecierpliwa, nastoletnia dłoń nie zdzierała ze spragnionej wzajemności młodzieńczej kobiecości tak dawno, że sama już powątpiewa, czy to w ogóle możliwe, czy zdarzyć się mogło, że pomiędzy nią, a ciałem gorącym pojawiła się niegdyś ignorancja dysząca niecierpliwością i okazała się ważniejsza, że strąciła ją w czeluści nocy i słuchać kazała namiętności, pierwszego spełnienia, które tak niewinne było, że krzyczało beztroską radość w nieskończoność nocy.