Jak nie umarłem z przyczyn skrajnych.

Przyszłość mnie dopadła jakaś niespodziewana, bo przyzwyczajeniem popchnięty szufladę otworzyłem, żeby bieliznę wyjąć. No i wyjąłem ku własnemu zdumieniu – nie moją, co rozpoznałem pierwszym rzutem oka. Nie moja i mało męska raczej, gdyż musiałby to być bardzo (najdelikatniej ocierając się o komentarz) specyficzny mężczyzna, żeby jedwabie i koronki…

Nieomal nogą się przeżegnałem, że jakaś babeczka zalęgła mi się w szufladzie i kleić pamięć zacząłem, czy symptomy jakieś nie zweryfikują podejrzenia, ale nie – łóżko puste, mieszkanie niewielkie, usłyszałbym krzątającą się kobiecość, której nie brakło odwagi do zajęcia własną bielizną mojej szuflady. Mojej, bo przecież trzy razy sprawdziłem, a ręka wiedziona przyzwyczajeniem od lat sięga tu właśnie, kiedy przyjdzie na tyłek założyć gatki.

Stałem z otwartą gębą przed otwartą szufladą z różowymi sznureczkami połyskującymi tajemniczo i kusząco, choć ich zawartości komplementarnej nie odnalazłem i nie było kogo z nich rozebrać. Już na starcie były rozebrane, uprane i złożone w zawiniątko maleńkie, tobołeczek niepozorny i delikatny, że aż strach paluchami motłoszyć. Nieświadomie zacząłem wydrapywać bruzdę nad czołem, uszczuplając przy tym zasoby sierści, lecz i to nie pomogło, więc poszedłem do lodówki i (na szczęście bez kolejnego zaskoczenia) otworzyłem piwo, wracając zdecydowanie po męsku do problemu objawionego.

- Przyzwyczajenie tak? Doświadczenie? – pomyślałem sobie z sarkazmem uzmysławiając sobie, że te słowa wymagają historii, czyli o młodzieńczej fantazji, to już pora zapomnieć, skoro posiłkuję się „przyzwyczajeniem”, skoro czoło powiększa mi się, jak plaże nadmorskie podczas odpływu i tylko muldy wydm falują coraz zuchwalej nękane wiatrem historii.

Stałem posągowo dumny, pobladły i sztywny. W jednej ręce (jakby kpiąc z antycznych rzeźbiarzy i z siebie – jaki bożek, takie i atrybuty) trzymałem szklankę schłodzonego dobrze piwa, w drugiej różowy listek figowy z jedwabiu tak śliskiego, że musiałem mocno pięść zaciskać, żeby mi nie wysmyknęły się na „suchego przestwór oceanu” – ze schylaniem się też już utrzymywałem kontakty bliższe niechętnemu szacunkowi, niż ułańskiej fantazji i sarmackiej gościnności. Lekko tylko się garbiąc, co odrobinę ukrywało skłonność pępka do stanowienia spontanicznie wyrywnej ariergardy stałem jako symbol zasępienia i frasunku. Taki znak zapytania z (chciałbym) lekką nadwagą i zaniepokojoną wyobraźnią.

- Nie moje na pewno, na taki pomysł raczej bym nie wpadł nawet pod wpływem. Z działań perwersyjnych spodziewać się można po mnie ewentualnego popijania wódki piwem, ale nie różowego rozpasania składającego się głównie z cieniutkich sznurków. Nawet historycznie bliżej było mi do nagości, albo mnożenia kobiecości zewnętrznej niż szukania jej w sobie.

- Moja kobieta? Czyżby ona podrzuciła jako aluzję subtelną? Że niby mógłbym… Że jeszcze raz, niechby ostatni, ku utrapieniu Alzheimera i gorączkowej panice endorfin rozleniwionych i zaspanych? Ale ona nie dysponowała chyba… no chyba nie – sam siebie skarcić musiałem, bo wstyd się przyznać, ale damskiej, z dużym naciskiem na tę jedyną, a jeszcze większym na żadną, nie przyglądałem się od dawna, a skleroza wytrwale nie pozwala mi przypomnieć sobie jak bardzo ów stan jest odległym. Zapewne mogła wymienić portfolio bielizny i to nie raz. 

Zerknąłem raz jeszcze do szuflady, a tam kakofonia dessous w większych ilościach i przeźroczystości jakoweś… aż bałem się szukać, co w damskiej szufladzie pod halkami kryć się gotowe. Co pod stanikami zamieszkiwa, nim nocy mrok nie przyszpili wstydu do szuflad niedomkniętych lubieżnie. Uśmiecham się z przekąsem, że aby taki stanik zdjąć, musiałbym zapewne okulary założyć, co brzmi dość przewrotnie, a dwuznacznie na pewno.

Hmm.. Może w nie swoim domu się obudziłem i poranek za moment zaskoczy mnie kolejnymi niespodziankami? Piwo w lodówce niczego nie przesądza, bo to utarty schemat… Gotów powielić się na całym świecie, a może i poza nim. W końcu nie raz budziłem się z ciekawości, sprawdzając gdzie zaszczycam poranek własnym gabarytem…

Dramat w trzech aktach prozą. Tragedia współczesna, na razie wolna od widowni i kibiców. A pomocy znikąd – telefon do przyjaciela? Przecież wstyd. Bez bielizny, to i po sąsiedzką pomoc nie pójdę, a skoro nie u siebie spałem, to tym trudniej o sąsiedzkości myśleć skutecznie – tam może być obcy naród, który zazwyczaj skłonny jest do szyderstwa, niż samarytańskiej pomocy mnie biednemu. Tam kpina i wieczne potępienie. Jeszcze który doniesie i w różowych stringach powiodą mnie w kajdany skutego na posterunek… pośród treli ptasich i gdakania starych, ciekawskich kwok zasiedlających parapety całodobowo.

Trwałem, a piwo zbyt małym było, żeby mnie pocieszyć, żeby pośrodku niepokojów zakwitnąć rozwiązaniem, więc poszedłem po drugie i wróciłem do oswajanego powolutku problemu. Nie wiedzieć czemu trwałem nad otwartą szufladą nagością własną ozdabiając pejzaż intymny, ssąc i sącząc piwo marznące przez całą noc co najmniej. Niewiele mi już brakowało, żebym musiał sobie przypominać, co ja w zasadzie robię w tym zastygnięciu nad meblem wypełnionym nie moimi przecież delikatesami, kiedy w drzwiach zachrobotał klucz.

Dylemat sprowadzał się w zasadzie do pytania, czy zakładać okulary w celu rozpoznawczym, czy zasłaniać się wstydliwie, lub za skrzydłem drzwiowym chować. Od bladych pośladków słońce odbijało się rozmazaną na ścianie niedoskonałością, pomiędzy udami sam sobie się obijałem własną nieskromnością, gdzieś w układzie trawiennym odbijało się piwo, a z przedpokoju dochodził odgłos kroków odbijających się echem od sufitu i zdecydowanie przybliżający się do mojej nagości. W rezultacie unieruchomiło mnie w bezdecyzyjności i owo wszędobylskie odbijanie trwało pomimo mnie, a może na przekór. Wyciągnąłem przed siebie dłoń, w której krwawiły majteczki ubożuchne i różowe wciąż.

- A ty co? Szajba ci na stare lata odbiła? Moje będziesz zakładał? – łykałem powietrze jak młody pelikan, kiedy skończy szamotaninę ze zbyt dużą rybą, bo głos ślubnej poznałem – weźże nie szalej chłopie, twoje są obok w tej szafie koło telewizora, bo przemeblowanie wczoraj robiłam. Czasu trochę miałam, tom posprzątała, a przy okazji trochę rzeczy miejsca zmieniło, jak to przy porządkach, żeby z nudów nie umrzeć…

- uff... - pomyślałem szeptem tak dyskretnym, kiedy serce uwolnione od niepewności spadało mi na wysokość pępka, aż zatrzęsły się wszelkie wskaźniki dobrobytu w gasnących drganiach tkanki tłuszczowej - taki drobiazg, a ja umarłbym od nadmiaru atrakcji...