Fatamorgana.

 

Kobieta szła przez zamgloną do absurdu łąkę. Musiała znać okolicę, skoro bez lęku wkroczyła między wyschnięte zimą nawłocie i wrotycze, pomiędzy splątane jeżyny i trawy pokładające się z braku słońca pod ciężarem mrozu. Mgła snuła się bez celu, otulając świat chłodem i wilgocią. Nie każdy to lubi, jednak kobieta szła. Bez pośpiechu, niemal jak ta mgła snując się w granicach wątłego widnokręgu. Otulona chustą, czy szalem… może peleryną z szorstkiej, samodziałowej wełny w geometryczne wzory nieumiejętnie naśladujące naturę.

 

- Pies? Może biegał gdzieś tam, stanowiąc alibi i wyjaśniając jej nieoczywistą obecność?

 

- Absolutnie! Jeśli nawet był, to mgła pożarła nie tylko jego obraz, ale również radość ze spaceru i zapach łudząco podobny do smrodu zwilgotniałego, starego koca.

 

Więc – nie. Poszła sama, albo pies dawno już stał się wilkiem i pobiegł szukać pobratymców gdzieś w Bieszczadach, czy resztkach Kampinosu, kompletnie ignorując nieumiejętność niegdysiejszej właścicielki w tropieniu i ściganiu zwierzyny. Sylwetka zdawała się być czernią zanurzoną w szarym, tłustym oleju. Kontur, niejasno pojawiający się tam, gdzie mgła chwilowo osłabła mógł zawierać każdą sylwetkę. Włosy proste, spłakane wisiały i kto wie, czy ze strąków nie kapała woda nie mogąc utrzymać się pośród ich wiotkości. Twarz i kostki nieśmiało bielały wystając poza wszechobecną czerń.

 

Wiatr, udając, że wcale go nie ma – zaczepiał. Podrywał. Wślizgiwał się pod pelerynę i uciekał, zanim go obsobaczyli. Aż dziw, że kobieta nie śmiała się z tych zalotów, albo nie sklęła go raz, a porządnie, żeby znalazł sobie inny obiekt. Przecież gdzieś tam… muszą być drzewa. Chmury, przesmyki miedzy tym, a siamtym, rzeki gładsze od lakierowanych stołów, albo stoki, po których można się ześliznąć i nabrać zachwycającej prędkości, by dać upust emocjom gwiżdżąc i śmiejąc się pełnią szczęścia.

 

- Byłaś taka mała… idąc między nieskończonościami, ukrywając się w niedopowiedzeniach. I niezwykle odważna, bo przecież Odys przez wiele lat błądził i całował ziemię po powrocie, gdy wreszcie los go ułaskawił i pozwolił powrócić. Jesteś aż tak silna? Czy tak obojętna?

 

Wymyślam twoją rozpacz, wymyślam nadzieje. Wstrzymuję oddech, by poczekać, aż przybiegnie do ciebie dziecko, czy ten, z którym zabłądzić jest lepiej, niż z pozostałymi się odnaleźć. Lubisz błądzić?

 

Brakuje mi oddechu, ale wciąż staram się wysłyszeć zwiastun, że się tobie udało. Ściskam kciuki i wargi zagryzam – ty… nikniesz bez słów, skąpana w nieprzyjaznej atmosferze, nim zdążę uchwycić haust powietrza ratujący życie. A zaraz potem cisza bezkresna, zwątpienie.

 

- Zdawało mi się, czy naprawdę szłaś pośród łąk?