Wbrew logice.

             Wiesz? Oczywiście! Nie zwykłaś przyznawać, że sprawia ci przyjemność, ilekroć przyniosę żółte chwasty. Dla ciebie. Kiść całą, bo uwielbiam chwilę, kiedy w zachwyceniu stajesz bosym ciałem przed kryształowym wazonem, wdychając aromat świeżo ściętej łąki.

 

-Ach! Stół jest zbyt mały, a wazon nie udźwignie schyłku lata, ciepłego i pachnącego owocowymi kolorami, jakie Bóg stworzył właśnie dla nas!

 

Przestrzegasz mnie, że niedoskonałość cielesna, alergia, defekt, darowany przez Stwórcę, skłania cię do szukania nieoczywistych ścieżek przez las teraźniejszości. Nie pozwala na tak wykwintną rozpustę. Kiedy jednak usiłuję wyrzucić więdnące złoto, chwytasz moje ramię, nim zdławię wazon męską bezwzględnością i szepczesz:

 

- Zostaw, proszę…