Bajka bez morału.

 

    Śnieżnobiały koń z melancholią zauważył, że nocami jego sierść kusi wszystkie drapieżniki z olbrzymich odległości i jest niczym latarnia morska wykwitła na bezpiecznym brzegu ich niespełnionego jeszcze apetytu. Nie chciał tak kruchej przyszłości dla własnego potomstwa, więc odpowiedzialnie i świadomie, zaproponował małżeństwo statecznej konince maści karej, w nadziei, że narybek przejmie urodę po mamie.

    Koninka była nie pierwszej już młodości i płoche nadzieje na macierzyństwo odwieszała właśnie na wieczne nigdy, dlatego ochoczo przystała na koncepcję przedłużenia gatunku z absurdalnie bladym amantem, choć mezalians aż kłuł w oczy przygniatającym kontrastem.

    Błogosławieństwo śp. Darwina wsparło rozpaczliwe wysiłki ad hoc powołanej parki kopulującej raczej stępa niż galopem, lecz ostatecznie brzuszki wydęło i jej (z powodu sukcesu prokreacyjnego) i jemu (z dumy i obżarstwa), a pojawienie się następcy stało się li tylko kwestią czasu.

    Wielce wyczekiwany pierworodny kopał wściekle usiłując wydostać się ze starzejącego się ciała rodzicielki, która nie uniosła ciężaru odpowiedzialności i wydaliła miot wprost na pastwisko, lekko przystrzyżone nerwową konsumpcją w oczekiwaniu na poród. Miot stanął na chwiejnych nogach i usiłował… w sumie nie wiadomo co usiłował, ale zużywał na to mnóstwo energii, choć oczy miał jeszcze sklejone wodami płodowymi i dopiero szorstki, matczyny jęzor metodycznie sprzątał zbędne elementy wystroju młodzieniaszka.

    Stojący nieopodal ojciec mrugał nerwowo oczyskami, w pamięci powtarzając listę znanych sobie barw umaszczenia, poczynając od najbardziej pożądanych. Jako daltonista miał z tym pewien trudny do wysłowienia problem, jednak świadomość wykonania życiowej misji osładzała mu trud rozpoznawania barw, więc dukał zerkając na owoc własnych erotycznych wyczynów.

    Tymczasem potomek oswobodzony ze spuścizny po matce gromadził właśnie dawkę cech ojcowskich, zupełnie, jakby od urodzenia był ortodoksyjnym demokratą. Darwin z zaświatów przyglądał się z niemą ciekawością, bo przecież… potomek wydawał się być zebrą.