Deliberacje nad zmieniającym się światem.

 

    Niekończący się różaniec świateł mamrocze natchnione przekleństwa w drodze do codzienności, albo śpiewa pieśni obrazoburcze, niewiele wspólnego mające z kościołem. Psy kręcą kuperkami, bo przecież nigdy nie wiadomo kto i na kogo patrzy z daleka, a prezentować się należy, może nawet trzeba. Dzieci z ciężkimi tornistrami i papieroskiem rozświetlającym tuman niewiedzy zmierzają leniwie ku przystankom. Na przystanku dziewczęta o nogach zaplecionych w warkocze informują jawnie, że lato się skończyło.

    Dwie, na oko sympatyczne, rude kobry wymieniają pogodne ploteczki, aż im policzki różowieją pod makijażem maskującym twórczą działalność czasu. Martwe twarze w autobusie szukają podniet na wyświetlaczach, które bladość lica okraszają trupim, niebieskim jadem.

    Zaskakuje mnie ilość ludzi w okularach. I tych niepełnosprawnych, czy otyłych. Naprawdę przed erą internetu tło wyglądało inaczej i takie jednostki były marginesem ulicy, a nie normą spotykaną każdego dnia. Cóż – kiedyś (okropne słowo) cyrylica na ulicy też była ewenementem. Życiowo doświadczona pani z bagażem podręcznym biegła do tramwaju, zadając kłam temu słowu. Bieg kojarzy się z prędkością. Nie w jej przypadku, chociaż… zdążyła nim drzwi się zamknęły, więc prędkość też jest względna.

    Znajduję porzucony dziecięcy bucik i mam natychmiastowe skojarzenie z wylinką – węże zrzucają skórę, gdy garnitur staje się przykusy – dziecko wyrosło podczas spaceru? W taki ziąb? Aromatyczna chmura ciągnie spod hotelowej kuchni zwiastując egzotyczne śniadanie dla śpiących jeszcze gości. Okraszona strąkami glediczia udaje niewiniątko, ukrywając kolce w gąszczu liści, ale lada chwila kłująca prawda wyjdzie na jaw.

    - Czy transfuzja krwi i przeszczep nerki kłócą się z ideą weganizmu?