Piękno nie przemija.

 

    Kościelne dzwony otrząsnęły się ze snów i na chwilę rozśpiewały ciemność. Przemknął pogwizdując jakiś pociąg, czapla lecąca pod wiatr poskarżyła się na chrypkę, lecz nie czekając na grzecznościową litość pomknęła w dół Rzeki, gdzie czekał już na nią jaz elektrowni wodnej.

    Kolarz płci piękniejszej (kolarka brzmi bardzo niefortunnie, niemal jak golarka – pani od strzyżenia bród?), posilała się elektronicznym papieroskiem przed kolejnym etapem wyścigu, albo przed górską premią – skąd miałaby wziąć górę, to nie wiem, ale może wspinała się na szczyt możliwości?

    Starsza pani w spódniczce z trudem opinającej dorodne pośladki musiała być Niemką. I nie było to niesmaczne, a tyrolski zachwyt jej leciwego towarzysza, klejącego się do niej był niemal namacalny. Tutejsze zabytki miały mizerne szanse konkurować z tak apetyczną towarzyszką.