Gryzak – ograny lizak.

 

    Kobieta, gdy się jej nieco przyjrzeć, nie jest absolutnie gruba. Jest po prostu duża. Solidna, jak żeliwny kociołek. Blondyna – to słowo oddaje chyba owa monumentalność. Przystanek, a może dwa później, do autobusu wsiadła młodsza wersja blondyny, zaledwie odrobinę mniej solidna. Ale – sprawy z wiekiem dopiero stają się szlachetne. Być może młodsza dopiero uczy się od starszej koleżanki, może mamy, która zwiała w chwilę po porodzie.

    Wspomniana szlachetność jakoś tak podryfowała widzeniem do wczoraj, kiedy w autobusie nie umiałem się opanować, żeby nie zerkać ku młodej kobiecie kompletnie pozbawionej ozdób na ciele, a przynajmniej tych kawałkach, które mogłem dostrzec jesienią w autobusie. Zachwyciła mnie. Nie wiem, czy obiektywnie była piękna, lecz pośród innych stawała się okruchem przyciągającym wzrok, jak ziarnko bursztynu w ławicy otoczaków.

    Zerkam na dziewczynę, która mimo chłodu, pod rozpiętym płaszczykiem usiłuje chwalić się głębokim pępkiem na wyżynie brzucha. Nie powiedziałem jej, że spodnie wspięły się za wysoko i z widzenia nici, choć bluzeczka robiła co mogła, żeby nic nie skrywać. Śpiący dość głośno królewicz spłoszył śpiącą obok Śpiącą Królewnę, bo z wyraźną dezaprobatą przeniosła się na inne posłanie.