Pod wiatr.

Myślałem, że to gawron, ale one fruwają zdecydowanie zgrabniej, a to „coś” bardziej było fruwane, niż fruwało. Wysoko, ponad dachami kamienic, nawet uwzględniając drapaki anten telewizyjnych szamotało się toto w objęciach wiatru, jak bezdomny latawiec. Wymyśliłem sobie, że alternatywą jest opakowanie po chipsach – świecące folią aluminiową flirtującą ze słońcem. Gawrony tylko wzruszyły skrzydłami i niespiesznie oplotkowały latawca, gdy tylko udało im się zająć eksponowane miejsce na chwilowo wolnym maszcie antenowym. Eskadra jerzyków kosiła w locie niewidzialny, podniebny plankton, a sroki przyczajone pośród ubożejącego garnituru drzew pokrzykiwały coś z szyderstwem. Wiatr swawoli bezustannie i tylko wypatruje, czy ktoś w kilcie, albo innej spódniczce nie zawita w te okolice.

Potem pomiędzy nogami przemknął mi jednostronny banknot dwustuzłotowy, który nijak dwustronną stówką być nie chciał, a zaraz po nim ksiądz incognito z namaszczeniem brodził w suchych liściach sunąc z wiatrem jak Latający Holender po Pacyfiku mijając mnie fordewindem. Za nim (kilwaterem można by rzec) wędrowała pani uroczo nadmiarowa i z oczami ogrodzonymi od świata zewnętrznego parawanem nieskazitelnie czarnych okularów i ustami okraszonymi sztuczną czerwienią tak intensywną, że krew z zazdrości skisnąć powinna. Potem już tylko panie, którym udało się już zmienić sierść rzęs na zimową. Grubym, długim włosem mogłyby omiatać elewacje w marszu nie zmieniając rytmu kroków. A na przystanku pan nabijał uszy słuchawkami dla ochrony przed wiatrem. Płaszcz miał zimowy, ale dżinsy z dziurami wystarczającymi, aby rzepki kolanowe mogły puszczać oko do przechodniów. Dość ekstrawagancka gospodarka temperaturowa, szczególnie, że chłód lubi się wspinać. Popatrzyłem w twarz pięknej, bladolicej pani. Uśmiechnęła się spod lśniąco czarnej grzywki, a pieprzyk nad górną wargą dodał uśmiechowi uroku. Kobiety wiedzą, jak rozprowadzać po ciele pigment, żeby skupić na sobie męski wzrok i czynią to nieomal nieświadomie – no, chyba, że to ja jestem tak bardzo naiwny. Kolejna młoda pani wolała założyć okulary, największe z możliwych, żeby podkreślić, jak okrągłą ma buzię i jak wielkie oczy. A trzecia, żeby nie powielać schematu założyła króciutką spódniczkę i rajstopy z rozpoczętą grą strategiczną, lecz nie wyglądała na taką, która pozwoli ją skończyć byle komu. A ja byłem właśnie byle-kto, więc poszedłem jak niepyszny. Dobrze, że chociaż spod pieprzyka pożegnał mnie uśmiech.