Niespodzianie.

Na niebie ślad po pięści Boga. Od drugiej strony stłukł błękitne szkło nieskończoności, które zamgliło się mlekiem i odpryskami usiłującymi stonować energię tej złości niepojętej. Chmury zazwyczaj wyglądają bardziej przytulnie i nie kaleczą widnokręgu ostrą niecierpliwością. Dobrze choć, że słońce nie krwawi. Szerokim łukiem omijam projektowany kadr w obiektywie pani bogatej cieleśnie. Pani przeżuwa coś i jednocześnie błaga misia z brązu, żeby pozował do zdjęcia. Miś… nie jest grzeczny dziś i język pokazał pani. Udało mi się nie sprofanować kadru własną posturą. Zamiast mnie, w tle, cyfrowo starzał się będzie ratusz. Może zgoła publicznie. Cygańska odprawa ustala detale aktywności na wszystkich pierzejach rynku przydzielając zadania zarówno narybkowi, jak i matuzalemom rodu, ja drażnię się z perspektywą ulicy, której dawno nie odwiedzałem. Wiem że jest piękna, choć z dawna nieodświeżana. I ona to wie, więc usiłuje mnie wykorzystać kusząc perspektywą, a ja udaję, że jestem odporny. Nie jestem. Każdy to wie. Ale tylko ja jeszcze mam złudzenia. Bo mogłem iść inną ścieżką. Mogłem nie iść sam. Mogłem mieć katar i nieczuć, jak dojrzale pachnie. Daglezje na skraju parku walczą o przetrwanie zrzucając na asfalt szyszki brzemienne nasieniem, rokitnik odstrasza ostrą barwą owoców ptaki, którym do przednówka ich nie trzeba. Pigwa nabrała kształtów i pachnie oszałamiająco. Zabrałem. Bo lubię. Niech mi wyśpiewa to, czego Miasto wyśpiewać się wstydzi. Szyja tonąca w bandażu szalika i nagie kostki wystające z baletek. To da się zrozumieć więcej niż raz? Ja nie umiałem.