Handel wymienny.

Po jej twarzy płynęły łzy. Gorzkie, ryjące bruzdy w makijażu, jakby to były wezbrane wiosną wody rwące przez przełęcze górskie, by dopiero w dolinach ochłonąć i uspokoić się pod zimną taflą jeziora. A przecież miały się bezwzględnie utrzymać nawet 24h. Wiem, bo razem je kupowaliśmy i pamiętam wciąż rozbawienie ekspedientki, gdy zapytałem, czy kosmetyk nie zrujnuje mi żołądka, gdy będę go scałowywał z mojej pani. Może była zazdrosna, może kłamała, żebyśmy tylko kupili…

Drżącą ręką włączyła film, palcem zamykając mi przy tym usta i nie pozwalając na żadne słowa. Przywykłem do ekstrawagancji i czekałem z ciekawością, co dalej wyniknie. Zaskakiwała mnie za każdym razem. Nie spodziewałem się, że może być aż tak wyzwolona i odważna w wyrażaniu własnych, wyszukanych potrzeb seksualnych i skrupulatnej eksploracji moich fantazji. Nawet tych, które wstydziłem się jej wyszeptać, w półmroku bezpiecznej przystani. Przed samym sobą się wstydziłem, gdy ona już rozpinała guziki mojego wstydu i drążyła, żeby dojść tam, gdzie nie ma ani jednego guzika, poza granice listków figowych nasiąkniętych wzajemnym pożądaniem, zakazów moralnych i definicji ubranych w słowa przez tych, którym nie dane było spijać nektar poza kielichem kwiatów pokornych. Drażniła się ze mną z talentem i stopniowo naruszała granice tak, bym nie uciekł, ale za każdym razem drążyła dalej i dalej, wiodła w nieskończoność nieznanego. W głąb mnie, nas, siebie. Jej apetyt nie znał słowa koniec i każda następna ekspedycja sięgała światów niepojętych, albo zgoła stamtąd startowała na podbój intymności.Z nieskończoności skakała na bungee nie pytając o zabezpieczenia i bez gwarancji powrotu.

A dzisiaj, z nosa kapał jej tusz do rzęs wymieszany ze szlochem, gdy pokazywała mi film pornograficzny. Ostry i jednoznaczny. Żadnych niedopowiedzeń. Najpierw poznałem aktorkę – siedziała tuż obok mnie. Nie chwaliła się pornograficzną przeszłością, ale najmniejszego żalu mieć nie miałem prawa. Wiedziałem, że grzeszymy oboje, bo oboje byliśmy napiętnowani oficjalną, odrębną i wzajemnie wykluczającą się historią. Byliśmy obopólną niemożliwością i nieporozumieniem. Esencją społecznego potępienia i podmiotem na którym można zbić kapitał. Branżowy. W bardzo specyficznej branży. Podglądanie i wykorzystywanie słabości bliźnich...

Dopiero, kiedy przyjrzałem się uważniej rozpoznałem aktora. Dziwne, bo filmowym amantem byłem ja, a dłuższą chwilę trwało zanim siebie rozpoznałem. Oczy miałem wciąż większe, bo na chłodno nie miałem okazji zobaczyć własnych uniesień. Mocna rzecz. Obraz pobudzał, a kobiece łzy przenosiły emocje w światy wolne od erotyzmu. Nie rozumiałem nic. Świat stanął na głowie i logiki w nim żadnej. Boże! Czy obliczu nagiej kobiety logika męska ma szanse zaistnieć? Oglądałem wspomnienia, które nawet dziś owocowały erekcją, albo samospełnieniem, gdy jej brakowało obok! A teraz jest obok i chlipie własne nieszczęście, pokazując mi uniesienia, od których nawet bezwstyd się rumieni, a ja nic nie rozumiem. Mogę poznać rozwiązanie w formie dostępnej samczemu umysłowi?

- NIE! – odpowiedź była krótka, zdecydowana i twarda. Nie pochlebiam sobie na wyrost. Wiem, że Bóg nie schyliłby się, żeby wyprostować moje wątpliwości. To podświadomość zaczęła się szarpać na uwięzi i chciała coś do mnie powiedzieć, ale nie rozumiałem zupełnie jej języka. Zbyt blisko była ona i ten film pełen dźwięków… I słów… Moich… Nie znałem siebie takiego… Nie znałem i nie znam wciąż, choć widzę i słyszę właśnie. Mnie… Nas…

- Ty jesteś dobrym człowiekiem – zachlipała, kiedy mój wzrok zaczął zadawać pytania i nawet pot śmierdział niezrozumieniem – Wiem, że zrozumiesz i tak strasznie mi żal… Nie wiedziałam, że stać mnie na współczucie, ale…

Jej łzy przepociły mi koszulę, płynęły pod nią ścieżką, która wciąż pamiętała jej język i oddech… Ten fragment, na którym moje zmysły jeszcze dawały radę dotrzymać jej towarzystwa. A potem mój rozum zatracał się, zanim dotarła do pierwszej dygresji, do zawahania i rozstajów. Niepokoiłem się, bo przecież wcześniej się nie zdarzało, żeby TAKIMI łzami podpierała ciąg dalszy. Skosztowałem tych łez wprost z oczu – pal diabli żołądek. Gorzkie były tak bardzo, że chciałem je wypluć poza poznane światu światy, żeby przypadkiem komuś nie wyrządzić krzywdy, ale nie dałem rady – za słaby byłem i ślina dobrnęła ledwie do pierwszej ściany, a ta skrzywiła się niemożebnie na tę moją wulgarną ekspresję.

Ona? Ona nie zauważyła nawet, a jej dłonie zakończone ostrymi, wypielęgnowanymi szponami szukały dostępu do moich zakończeń nerwowych i pod skórą szukały zrozumienia nasiąkając karmazynem mojej krwi. Dramat! Nie rozumiałem. Nic. Próbowałem przeczekać choć jedną nieskończoność niedopowiedzeń i nareszcie udało się – dotrwałem słów drżących i pełnych wstydu.

- Musiałam. Ja wiem, że ty zrozumiesz, bo jesteś dobrym człowiekiem i zrozumiesz… Musiałam i muszę wciąż. Moje dziecko… Mój chłopiec ma dopiero jedenaście lat… Żebyś słyszał jak potrafi płakać jedenastoletni chłopczyk… Mój… Jedyny… I płacze, a ja… Kazali mi, jeśli chcę go odzyskać… Nie chcieli mojej nerki, ani karty kredytowej. Chcieli ciebie. Powiedzieli mi, że jeśli moje dziecko ma wrócić do mnie, to chcą ciebie i tego filmu… że jeśli się nie postaram, to mój synek będzie dziwką dla całej armii bestii na bliskim wschodzie, albo gdzieś w czeluściach Ameryki Południowej. I jest wciąż, a ja zamiast wieczornych wiadomości dostaję po zmierzchu wciąż nowy film, na którym on… Płacze do mnie z Argentyny?: „Mamusiu… zabierz mnie stąd, dlaczego świat jest taki… Dlaczego mamo?! Gdzie jesteś? Przyjdź po mnie, tak bardzo boli… Zabierz mnie do pluszowego misia i do poduszki w której pachną twoje włosy”

- A potem… Metalowy głos pokazywał kolejne upokorzenia. Myślałam, że dam radę, bo jestem silna i wytrzymam. Że stać mnie na poświęcenie, by stać się przymusową dziwką każdemu. Że pozwolę ci na wszystko i jeszcze więcej, byle oddali mi synka. Im pozwoliłam bo… Ale ty… Proszę – oddaj im czego chcą, pieniądze, papiery, wszystko im oddaj… Błagam cię jak żebraczka, ale… Mój synek tam… daleko – żebyś słyszał, jak płacze każdego dnia… będę twoja i zrobię co zechcesz – zabij, zniewól, ale podpisz… Oni i tak wygrają… Wiesz... Nie pozwól, żeby moje dziecko, mój synek malutki płakał tak strasznie… Wiem, że jesteś dobrym człowiekiem, bo widzę… I widzę, jaką krzywdę ci wyrządzam, ale nie pozwól im… Proszę… Nie pozwól, bo więcej dać już nie potrafię, a oni… I tak wygrają, bo sumienie sprzedali zanim…

- Błagam… Wybacz mi i podpisz wszystko... Oddaj im… Wykup mnie i jego, od dziś będziemy twoi… na wyłączność... tylko wykup mojego synka... Nas wykup, za wszystkie pieniądze świata...