Kabała poranna.

Wiatr wygonił już lato z Miasta i teraz w pośpiechu sprawdza zakamarki. Zatyka papierzyskami i podartymi, foliowymi workami zapomniane, piwniczne dziury i głodne, zębate okiennice szczerzące się resztkami zakurzonego szkła. Aż szczury marszczą wilgotne nosy, bo droga na otwartą przestrzeń komplikuje się, choć z drugiej strony – ciepło rozlewa się po szczurzych, ściśle tajnych, podziemnych ścieżkach. Wiatr przyniósł niepokój jesienny, wilgocią pachnący i zarodnikami mchów, które nawet na mnie szukają siedliska. Przyczółka, skąd powiodą ofensywę natury. Może nawet już jutro w poszczerbionych fugach betonu posieją grzyby na drżących, cienkich nóżkach? Pani z piekarni oparła o wystawę tył głowy i dwa warkocze pszeniczne ciepłem ozdabiają szybę, niczym pieczywo. A chodnikami mknie nieprawdziwa blondynka pachnąca zupełnie inaczej niż chleb, ale też pięknie. Idzie z wiatrem i stelaż bioder rozpostartych szeroko chwyta wiatr uwypuklając pełnią ożaglowania dynamikę kroków, której bez wiatru nie byłoby zapewne. Pośladki w wiatr ubrane wydają się zbliżać do ideału, bo wiatr lubi idealizować kształty – taką słabość ma w sobie i niedyskrecji ponad męską odwagę. Pies o mocno rozbudowanej klatce i podciętych w niemowlęctwie uszach, co miało zapewne wzmóc jego agresję, pilnuje słupka na skraju chodnika zanim pójdzie na długi spacer. Skąd wiem, że pójdzie? Właściciel właśnie spotkał towarzystwo i krystalizują się plany za ladą monopolowego. Pies już wie na pewno, że przed obiadem do domu nie wróci. Chyba, że zacznie lać, zanim pan się znieczuli na warunki atmosferyczne. Później – jak pies - stanie się wodoodporny do chwili, aż ostatnie szkło wyschnie po samo dno i kieszeń przestanie dźwięczeć monetą.