Obrazki niekoniecznie z wystawy.

Szybciutko, żeby pamięć nie spłatała figla, bo widzenia były przednie. Wygrały nawet z pogodą, która rozpieszcza zmysły.

W sklepie z damskim obuwiem wewnątrz sporego marketu zauważam trzech porzuconych mężów – lekko już zaśniedziałych i przykurzonych, jednak ewidentnie nie używanych od dawna. Jeden usiłował podeprzeć akcję poszukiwawczą dołączając do wezwania SOS swoją pozycję GPS, żeby ktoś życzliwy rozpoczął akcję ratunkową. Teraz trwał na nasłuchu i cierpliwie czekał zmiłowania. Dziecięcy wózek ozdabiający jedno z luster przy regałach, bez żywej zawartości, sugerował, że lokator dorósł i poszedł do McDonalda na frytki, a może nawet na piwo dwie ulice dalej? Może zgoła spotkał tu swoją miłość i umówił na konsumpcję uczucia?

Dwaj panowie, kompatybilni wagowo zderzyli się w przejściu podziemnym i obrzucili się spojrzeniami, od których zaczęły się otwierać stare, zabliźnione rany. Jeden i drugi szukał rękawicy, żeby wyzwanie rzucić, jednak z przyczyn meteorologicznych żaden z nich nie posiadał takowego wyposażenia, co spowodowało, że jednemu uciekł tramwaj, a drugiemu dziewczyna zanim się rozstali.

Szczuplutkiej pani wpadło coś do oka, ale najwyraźniej nie byłem to ja. Na dodatek znalezisko nie spodobało się jej, bo stanęła i natychmiast usiłowała wydłubać z oka widzenie. Czyli nawet lepiej, że nie ja.

Obrazków dopełniła starsza pani, odrobinę zapuszczona, zdyszana, stawiająca kroki z wielkim trudem. Najwyraźniej pokutowała już za życia. Sztuczne szczęki wypchnęła, żeby się wietrzyły, czyli chyba były źle dobrane, albo pod nimi skryły się resztki deseru na czarną godzinę. A może przechodziła transformację i po mutacji miała stać się OBCYM? Nie sprawdzałem – poszedłem swoją ścieżką, jednak gdybym był celebrytką, z wrażenia zapomniałbym i biustonosza i majtek, a na dodatek byłbym tym faktem tak szczerze zdumiony, że zaprzyjaźniony paparazzi ukląkłby z wrażenia (to okropne – nie mam jeszcze własnego paparazziego – takie zaniedbanie…)